Bevallingsverhaal Suzanne

Mijn verhaal begint al voor de bevalling. Na een zenuwslopend en emotioneel beladen Ivf-behandeling ben ik vertrouwen verloren in de zorgverlener(s) die de eicelpunctie afnamen. Onder invloed van enkel wat Oxazepam en een zetpil Napoxen heb ik liggen schreeuwen van de pijn. Ik trok wit weg en viel uiteindelijk ook bijna flauw. De zorgverleners deden alsof het normaal was en het er bij hoort. Bij de terugplaatsing van de embryo in Rotterdam sprak de gynaecoloog van schande omdat het daar onder invloed van Morfine word uitgevoerd.

Na 4 mislukte terugplaatsingen was ik de vijfde keer zwanger. De zwangerschap verliep prima naast alle cliché ongemakken en zwangerschapsdiabetes. De bevalling zette twee dagen na de uitgerekende datum in. Ik wilde thuis bevallen. Ik lag boven op bed mijn weeën weg te puffen terwijl er 3 dames (verloskundige, stagiaire en kraamhulp) kletsend stonden toe te kijken hoe ik aan het pijn lijden was. Voor hun een normale werkdag terwijl ik niet wist wat me overkwam. Want na wat boekjes lezen weet je echt nog niet wat weeën zijn totdat je ze gevoeld hebt. Na 10 uur weeën werd de pijn minder, en dus ook de weeën. Dit was het punt dat in naar het ziekenhuis moest. Daar kreeg ik wee opwekkers. Ik kan me herinneren dat ik zo ontzettend moe was. Ik was al 15 uur bezig en wilde niet meer. Na 18 uur mocht ik persen, dat ging gelukkig wel snel. Ik voelde me verdoofd, moe en beladen. Ik had niet gelijk een band met mijn baby, dat kwam later pas toen de rust was wedergekeerd.

Eenmaal thuis was het hectisch maar ik was gek op mijn baby. Ik voelde mezelf wel steeds moeier worden. Toen ik koorts kreeg gingen de alarmbellen af. De dokter kon niet vinden wat er was en stuurde mij naar huis met een antibioticum. Ik moest stoppen met borstvoeding en met 40 graden koorts zelf een kolf gaan regelen. Huilend en hondsberoerd heb ik met de kraamzorg aan de telefoon gehangen om vervolgens van het kastje naar de muur gestuurd te worden. Later belde de dokter (gelukkig) terug met de mededeling dat hij het niet vertrouwde en de gynaecoloog heeft gebeld. Ik moest per direct naar het ziekenhuis komen. Daar aangekomen dreunde mijn hart mijn borstkas uit. Ik had gruwelijke dorst en nadat ik een verpleger had aangehouden om water te vragen kreeg ik een ieniemiene glaasje terwijl ik een sloot wilde. Na controle bleek mijn koorts 41,5 en hartslag 127. Ze hebben me meteen opgenomen en aan het infuus gelegd. Ik kon wel borstvoeding blijven geven. De eerste verpleegster had haast waardoor ze eerst nog verkeerd prikte. Ondertussen waren er drie man aan mijn lijf aan het plukken. Het wordt een pittig nachtje, zeiden ze. Ik wilde alleen maar slapen, maar dat ging niet. Ik moest borstvoeding geven en luiers verschonen.  ’s Nachts liep de koorts op tot 42 graden en ben ik bijna in septische shock geraakt. Ondertussen heb ik ook nog steeds borstvoeding gegeven en op trillende benen luiers verschoond. Doordat ik doodziek was en mijn baby niet goed meer kon aanleggen kreeg ik er de volgende dag een flinke borstontsteking bij, formaatje halve borst. Deze werd weggemasseerd, wat ook weer onwijs pijn deed.

Later die dag bleek dat de wond in mijn baarmoeder was geïnfecteerd. Een Streptokok C infectie. Deze komt haast nooit meer voor en we weten ook niet wat het ziektebeeld verder zal zijn, werd gezegd. Hoe ik eraan gekomen ben zullen we nooit weten. Wij gaan nu in boeken zoeken om nog iets over dit type bacterie te achterhalen. Ondertussen hopen we dat de antibiotica zijn werk doet. De specialist liep de kamer uit. “Ben maar blij dat je hier ligt want in Afrika was je dood gegaan!” De verpleging vond het kennelijk nodig dit er nog bij te vermelden, tactisch ja. De antibiotica was gelukkig een goede gok. Wel werden ik en mijn baby gelijk in quarantaine gezet, 48 uur lang.

Uiteindelijk werd er dan toch gezegd dat ik mijn bed niet meer uit mocht om een luier te verschonen, daar moest ik een verpleegkundige voor roepen. Dat ze dat beter wat eerder hadden kunnen zeggen kwam niet in ze op kennelijk. Zo heb ik een week, tijdens kerst, in het ziekenhuis gelegen. Thuis nog een lange nasleep te gaan, dit heb ik onderschat. Na nog drie borstontstekingen en uitputting werd mij geadviseerd te stoppen met de borstvoeding. Omdat ik daar ook weer koorts van kreeg was dat op dat moment ook de juiste beslissing. Als ik nu een vrouw borstvoeding zie geven voel ik de tranen weer branden en voel ik me schuldig en een (op dat gebied) gefaalde moeder. De drie maanden daarna waren, doordat mijn weerstand kapot was gegaan door de antibiotica, af en aan van griep en ontstekingen in mij ogen, tanden enz.

Uiteindelijk kwamen er vele mentale en en lichamelijke klachten bij. Doodmoe, duizelig, prikkelbaar, slapeloosheid, depressief en doodsbang voor alles wat met de dood te maken had. Ik werd afstandelijk en had helemaal geen behoefte meer aan alle vormen van intimitiet. Sloot mezelf af en werd stil. En dat werd niet begrepen door mijn omgeving. De huisarts schatte het op een burn-out en verwees mij door naar een eerstelijnspsycholoog. Die heeft mij aan een piekermodule gezet. Omdat de angsten steeds erger werden en ik alle activiteiten rondom een sociaal leven vermeed stuurde ze mij door naar een Psychotherapeut. Uiteindelijk werd bij mij een half jaar na mijn bevalling PTSS vastgesteld waar ik nu EMDR-therapie voor krijg. En nog begrijpt de omgeving het niet altijd. Hoe kunnen ze dat ook? Ik voel me nog steeds zo eenzaam in dit wereldje. Iedereen krijgt kinderen, iedereen lijkt gelukkig, iedereen lijkt sterk, iedereen lijkt te leven…. Voor mij staat alles stil, ik bikkel de dag door terwijl ik s ‘avonds afgepeigerd en huilend op de bank zit en mezelf met oefeningen in slaap moet krijgen. Ik voel mezelf zwak, eenzaam en verdrietig. ik ben bang dat andere mensen mij ook zielig en zwak zullen vinden. Daarom laat ik niet altijd merken hoe ik me werkelijk voel.

Mijn man, die ziet radeloos en medelijdend toe. Hij heeft ook veel verdriet om wat ik allemaal heb moeten doorstaan. Maar hij weet niet goed hoe hij ermee om moet gaan.

En voor de rest van de wereld? Die ziet me zoals ik iedereen zie. Een doodgewone moeder met een baan en verantwoordelijkheden…