Bevallingsverhaal Raina

Mijn spoedkeizersnede en vacuüm bevalling

Ik schrijf mijn bevallingsverhaal in de hoop dat ik er andere vrouwen en hun partners mee kan helpen, die een traumatische bevalling hebben meegemaakt en hopen op een betere ervaring voor een tweede keer.

Mijn eerste zwangerschap eindigde in een spoed keizersnede en heeft mij erg getraumatiseerd. Ik ontwikkelde een postnatale depressie en had antidepressiva en counseling nodig om mijn leven weer enigszins op orde te krijgen. Drie jaar later beviel ik vaginaal van ons tweede kindje. Hoewel het eindigde in een bevalling met vacuümpomp en een lang fysiek herstel, psychologisch gezien hadden de ervaringen niet zwaarder kunnen zijn.

Mijn spoedkeizersnede (2008)

Op mijn zevende dag na de uitgerekende datum werd ik thuis ingeleid. Binnen een paar uur kreeg ik lage rugpijn en krampen lijkend op menstruatiekrampen. Niet echt pijnlijk maar meer oncomfortabel. De pijn werd geleidelijk aan veel erger en ik kon er niet van slapen. De volgende ochtend had ik erg veel pijn, en kon ik zelfs niet praten of staan tijdens de weeën. Ze kwamen onregelmatig, soms elke 2 minuten en soms weer elke 10 minuten. Maar als de pijn kwam was het verschrikkelijk, ik kan het alleen maar omschrijven alsof iemand me continu met een broodmes aan het steken was van onderen. Ik ben in bad gegaan in de hoop dat de pijn minder zou worden, maar niks hielp.

Tegen het begin van de avond was ik kapot en zijn mijn man en ik naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal aangekomen werden we begroet door een onsympathieke vroedvrouw. Ze vertelde dat ik maar 1 cm ontsluiting had, niet aan het bevallen was, dat de pijn die ik voelde niets voorstelde en ik gewoon nog thuis het huishouden kon gaan doen. Op dat moment was ik zo bang en had ik zoveel pijn, als dit geen weeën waren, hoe moest ik er dan in hemelsnaam mee omgaan als die wel kwamen? Waarom luisterde er niemand naar me? Ik had altijd gedacht redelijk goed tegen pijn te kunnen, dus waarom kon ik dit niet hebben? We zijn naar huis gegaan en ik heb nog een hele nacht angstig in en uit het bad doorgebracht.

De volgende ochtend had ik al 48 uur lang niks gegeten en niet geslapen. Ik was uitgeput, angstig en gedemotiveerd. Tegen lunchtijd belde ik de verlosafdeling en mocht ik komen. Nadat ze me onderzocht hadden zeiden ze dat ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting had en niet aan het bevallen was, maar ze stelden voor dat ik naar boven ging voor observatie, naar de prenatale afdeling. Na nog een dag verschrikkelijk pijn te lijden en geen pijnstillers werden ze bezorgd over mijn bloeddruk en de baby’s hartslag. Om 8 uur ’s ochtends had ik 2 cm ontsluiting. Ik was zo teleurgesteld, al die pijn en 24 uur later was ik nog maar 1 cm opgeschoten en werd het nog steeds niet als bevallen gezien. Het voelde alsof er nooit een eind aan ging komen.

Rond 9 uur waren ze echt bezorgd om mijn bloeddruk en had ik 3 weeën per 10 minuten. Ik werd naar de verlosafdeling gestuurd en daar kreeg ik meptazinol, gas en zuurstof, wat een beetje tegen de pijn hielp. Tegen deze tijd waren al mijn plannen voor een watergeboorte over boord gegooid en vroeg ik om een ruggenprik. Hiervoor moest ik wachten tot ik 4 cm ontsluiting had. Ik kon maar niet geloven hoe slecht ik met pijn om kon gaan, helemaal omdat ik maar 2 cm ontsluiting had. Bij een toiletbezoek kreeg ik hele heftige weeën, ik had me nog nooit zo bang en alleen gevoeld. Ik was doodsbang voor wat er komen ging en wilde naar huis. Niemand praatte tegen me, stelde me gerust of vertelde me wat ik kon verwachten.

Zes uur later had ik eindelijk 4 cm ontsluiting en kreeg ik een ruggenprik, het meest geweldige gevoel ter wereld na 3 dagen pijn. Om 6 uur in de avond besloten ze mijn vliezen te breken en de bevalling in gang te zetten. Mijn vruchtwater bleek al weg te zijn. Ik begon toen heftig te bloeden en liet me vertellen dat mijn baby meteen geboren moest worden omdat de hartslag omhoog ging. Ik voelde opluchting en angst in één.

Ik werd naar de operatiekamer gebracht en mijn zoon werd geboren middels een spoedkeizersnede. Er werd me verteld dat het een jongen was en ze namen hem 5 minuten mee om te controleren, nog voor ik hem gezien had. Gelukkig was hij gezond. Ze gaven hem aan mijn man maar ik kon hem niet vast houden, alleen even zijn wang tegen de mijne voelen. Er kwam geen emotie van mijn man, geen tranen van geluk of liefde, alleen maar opluchting dat alles over was. Ik kon deze baby niet zien als de dikke buik die 9 maanden gehad had. Ik was de laatste die mijn zoon mocht zien en vast houden. Het voelde niet of ik bevallen was maar eerder alsof ik een baby uit een kast in de operatiezaal kreeg. Ik raakte in shock en kon mijn zoon pas een uur laten vast houden. Ik hoorde dat ik een postnatale shock en baarmoederverzakking had. Toen ik eindelijk mijn baby vast mocht houden was hij schoon en aangekleed, niet de naakte baby die op mijn borst gelegd werd waar ik zo naar uit had gekeken.

Pas toen ik 3 dagen later thuis kwam kreeg ik moeite met het verwerken van mijn ervaring. Ik was zo teleurgesteld in mezelf, niet alleen was ik niet in staat geweest om te gaan met de pijn, ik kon niet zelf bevallen en had veel moeite met borstvoeding. Ik huilde veel en voelde me down: Wat als mijn zoontje het niet gehaald had? Het voelde alsof ik de hele bevalling alleen heb moeten doen. Ik lag ’s nachts wakker, de hele bevalling in mijn hoofd te herhalen. Ik las mijn aantekeningen vanuit het ziekenhuis, las ze honderden keren en zocht op internet naar iets dat me beter liet voelen, maar ik vond het niet. Veel mensen zeiden dat ik geluk had dat ik een keizersnede had gekregen en niet de pijn van de bevalling had hoeven doorstaan. Ik geloofde echt dat ik nooit om had weten te gaan met een natuurlijke geboorte.

Fysiek gezien herstelde ik goed van de keizersnede, psychologisch niet. Mijn ervaring was als een blaffende hond, constant zeurend, en overheersend over mijn gedachten. Na 9 maanden werden antidepressiva voor geschreven, wat in principe werkte, maar zodra ik minderde belandde ik weer bij het begin. Ik kreeg daarna counseling wat in het begin erg zwaar was, ik had zelfs gedachtes over zelfmoord. Na een paar weken waarin de kans kreeg te praten over mijn ervaring, begon ik mij langzaamaan beter te voelen. Het hielp me mijn gevoelens beter te begrijpen en mijn ervaring een plekje te geven.

De bevalling en geboorte hebben sporen nagelaten welke nooit weg zullen gaan, maar ik heb geaccepteerd dat het me gemaakt heeft tot de persoon die ik nu ben. Ook heb ik een geweldig 3 jarig zoontje om het te bewijzen, iets wat ik nooit van mijn leven wil veranderen.

Mijn bevalling in 2011

Ik was gepland voor een keizersnede 6 dagen na de uitgerekende datum, omdat ik van het ziekenhuis niet te lang mocht wachten in verband de medische complicaties vorige keer. Met tegenzin stemde ik in, hopend op een natuurlijke geboorte dit keer. Ik weigerde me te laten inleiden omdat ik wilde dat de baby kwam als het er klaar voor was en ik (terecht of niet) de inleiding de schuld gaf van mijn 3 dagen pijn de vorige keer.

Drie dagen na de uitgerekende datum werd ik om 4 uur ’s ochtends wakker door milde weeën die de hele dag af en aan doorgingen. Ik bleef de hele dag mobiel, wandelend met mijn familie. Rond 6 uur in de avond begon het pittiger te worden. De weeën werden pijnlijker en regelmatiger dus ik vroeg mijn moeder om mijn zoon op te halen. Tegen 9 uur ’s avonds waren de weeën pijnlijk en kwamen ze al 2 uur lang elke 3 minuten. Ik belde de verlosafdeling en mocht komen.

Tegen de tijd dat ik bij het ziekenhuis aankwam waren mijn weeën afgezwakt. Ik werd onderzocht en verteld dat ik niet aan het bevallen was. Ik kon wel janken en kreeg visioenen over dagen vol pijn en weeën van de vorige bevalling. Het duurde niet lang voor de weeën weer aanzetten en ze bleven erg pijnlijk. De volgende ochtend om 7 uur had ik 1,5 cm ontsluiting. Op dat moment verloor ik al mijn schaamte en vroeg om een keizersnede. Ik wist dat ik niet nog eens dagen pijn kon verdragen om toch uiteindelijk een keizersnede te krijgen. Toen ik de woorden uitsprak wist ik diep in mijn hart dat ik dit niet wilde, maar ik was zo bang door de vorige keer dat ik niet dapper genoeg was om door te gaan.

Gelukkig was er een wisseling van vroedvrouwen om 8 uur en de nieuwe vroedvrouw was erg ondersteunend. Ze moedigde me aan de bevallingsbal te gebruiken en zei dat ik slechts 4 cm ontsluiting hoefde te krijgen voor een ruggenprik.

De volgende 3 uur waren heel zwaar, ik had veel pijn en had geen vertrouwen in mezelf of mijn lichaam om de geboorte te doen. Toch had ik om 11 uur 4 cm ontsluiting en ik glimlachte, voor de eerste keer in uren! Rond 12 uur was de ruggenprik gezet en was ik pijnvrij. Het bevalling ging gestaag voort maar na medicatie om de weeën sneller te laten komen kreeg ik na 9 uur te horen dat ik volledige ontsluiting had en mocht gaan persen. Ik kon het niet geloven, ik ging gewoon bevallen!

Na een half uur zeiden ze dat de hartslag van de baby te hoog werd. De kamer vulde zich snel met mensen en de beslissing voor het gebruik van de vacuümpomp werd gemaakt. Vanaf toen ging alles heel snel, en een prachtige baby werd geboren. Ik kwam zelf achter het geslacht, een meisje, en hield haar meteen na de geboorte vast, naakt en nog in het bloed. Mijn man knipte de navelstreng door. Ik had me nog nooit zo trots gevoeld. Ik had het gedaan, ik was bevallen!