Het ontwikkelen van zelf-compassie in het pad naar genezing

Door de jaren heen, zowel in mijn eigen ervaring en als psychotherapeut gespecialiseerd in trauma en de behandeling van PTSS, heb ik gemerkt dat onze levensreizen zowel vreugdevol als tragisch zijn. Zelfs in de mooiste verhalen, als we maar goed genoeg luisteren, kunnen we horen over ervaringen met verlies, pijn en onverwachts lijden. Ik ben me in dit proces van het helen van mezelf en anderen bewust geworden van een van de belangrijkste elementen van genezing, en die deel ik nu met anderen in de hoop een steun voor hen te zijn.

Ik heb ontdekt dat het meest ondersteunende element voor succesvolle en lange-termijn heling van trauma het ontmoeten van onszelf is, daar waar we zijn, met compassie – leren niet alleen ons geluk te verwelkomen, maar ook onze pijn met een nieuwsgierigheid die zijn aanwezigheid verzacht. Wanneer we in staat zijn onze symptomen te observeren (angst, paniek, rouw, slaapproblemen, flashbacks, relatieproblemen, etc.) met verwondering en tederheid in plaats van veroordeling en kritiek, kunnen we een zachtheid ervaren die onze pijnlijke ervaring meer draaglijk maakt. Het kan behulpzaam zijn om je te bedenken dat symptomen docenten zijn. Ze leren ons te communiceren wat nog onopgelost is in ons, en wanneer we dit benaderen met compassie, kunnen symptomen sneller en gemakkelijker vloeien dan wanneer we tegen dit proces proberen te vechten.

Twee van de vragen die mij het meest gesteld worden zijn: hoe weet ik wanneer ik mijzelf niet tegemoet kom met compassie, en wat kan ik doen wanneer ik me realiseer dat ik moeite heb met compassievol naar mezelf te zijn? Beide goede vragen! Dus zal ik ze hier voor je beantwoorden…

Een aantal tekenen dat je niet genoeg compassie voor jezelf hebt

• Voel je je emotioneel overweldigd?
• Veroordeel of bekritiseer je jezelf? Gebruik je bijvoorbeeld teksten/ gedachten als “Ik zou hier nu al overheen moeten zijn” of “Dit is al zo lang geleden gebeurd, ik ben stom en zwak omdat ik hier nog steeds moeite mee heb”
• Vergelijk je jouw voortgang met hoe je die van anderen waarneemt? Bijvoorbeeld: “Zij heeft niet nog steeds zoveel angst als ik!”
• Heb je moeite met het stellen van gezonde grenzen? Zeg je bijvoorbeeld ja tegen dingen die je eigenlijk niet wilt doen?

Manieren om je zelf-compassie te vergroten

• Haal adem en sta jezelf toe dat je een pauze neemt van je momenten van worsteling.
• Wees in deze pauze mindful ten opzichte van je eigen innerlijke dialoog.
• Reflecteer op deze innerlijke dialoog zonder conflict te creëren, bijvoorbeeld zonder op jezelf te schelden omdat je symptomen van angst, rouw of pijn ervaart. Observeer deze gevoelens juist met compassie door tegen jezelf te zeggen “Natuurlijk voel ik ……, ik heb veel doorstaan, het is mij toegestaan deze gevoelens te hebben en ik ben aan het leren dat ze over zullen gaan”.
• Leer jezelf te vergeven voor je menselijkheid – sta jezelf toe om jezelf te zijn waar je ook bent zonder straf, excuus of rechtvaardiging, EN vergeef het jezelf ook wanneer je niet in staat bent dit te doen.
• Kies ervoor goed voor jezelf te zorgen.
• Zet jezelf bovenaan je prioriteitenlijst en gun jezelf net zoveel tijd als dat je een afspraak met een ander zou geven.
• Verwelkom zachte, troostende dingen in je omgeving – teddyberen, zachte sokken, dieren, dekentjes, etc.
• Zorg goed voor jezelf met eten en drinken die je lichaam en geest voeden.
• Wees je bewust van de mensen waarmee je je tijd doorbrengt, waar je energie aan geeft en verhalen mee deelt – creeër een support system van mensen die hebben laten zien dat ze er voor je zijn, niet alleen in de goede tijden, maar waar je ook je verdriet, angsten en pijn mee kunt delen.
• Vraag om dingen waar je behoefte aan hebt en realiseer je dat je dit verdient (zelfs als dat betekent dat je jezelf iets moet geven).

De reis naar genezing is al lang en complex genoeg, waarom zou je het nog moeilijker maken door te verwachten dat je al ergens zou zijn waar je nog niet bent? Leren om aanwezig te zijn in je ervaring met compassie heeft de potentie om ons verlichting te geven, zelfs in de donkerste momenten. Laat ons onze eigen kaars zijn, laat ons kiezen onze symptomen met nieuwsgierigheid in plaats van weerstand tegemoet te zien, en laat onze levenspaden verlicht zijn met liefde.