4 jaar geleden is het nu, dat ik ben bevallen van mijn dochter. Op papier een prima bevalling zoals zoveel vrouwen op papier ongetwijfeld een prima bevalling hebben gehad. Maar voor mij was het helaas een bevalling die diepe wonden heeft achtergelaten. Die diepe wonden waren 2 jaar letterlijk voelbaar in mijn vagina maar zijn helaas nog steeds voelbaar in mijn ziel. De PTSS heeft zich inmiddels vertaald in een secundaire tokofobie en ik kies nu ik zwanger ben van mijn 2e voor een keizersnede onder het motto: ”fool me once shame on you, fool me twice shame on me”.
Was je bang voor de bevalling?
Nee, ik was zeker niet bang. Ik had wel wat spanning maar mijn moeder had zeer makkelijke bevallingen gehad en ik voelde me goed voorbereid. Ik had zelfs met een epi-no de boel opgerekt en gemeten en had al best veel ruimte dus voorzag niet echt hele grote problemen.
Wat had je achteraf willen weten?
Dat je je moet beseffen dat je geen eerlijke informatie krijgt voordat je van je eerste gaat bevallen. Verloskundigen hoeven geen informed consent te verkrijgen over een vaginale bevalling ondanks dat de risico’s enorm zijn. Ziekenhuizen hoeven geen cijfers te publiceren over hun voorkeuren in ingrepen (die enorm verschillen per ziekenhuis!!). Ik ben hoger opgeleid en zeer doortastend qua persoonlijkheid en ook ik heb geloofd in de natuurlijke bevalling op basis van de informatie die ik toen had. Achteraf bleek dat iedereen een soort sinterklaas speelt en de waarheid in cijfers bij je weg houdt of simpelweg niet weet. Verloskundigen die ik hier achteraf over aansprak zeiden in koor: ”als wij vrouwen de waarheid vertellen worden ze bang en dat is niet bevorderlijk voor de bevalling”. Nou lekker dan. Ondertussen moet ik dealen met het gevoel van diep verraad. Verraad over het weghouden van de waarheid, van de cijfers. Ik vraag met nog regelmatig af: ”Waarom lijkt het zo alsof de hele vrouwelijke populatie sinterklaas speelt als het gaat om bevallen”.
Waarom denk je dat de ”waarheid” weggehouden wordt?
Ik denk dat we qua bevallen nog in het pre- #metoo tijdperk zitten. Vrouwen praten onderling enorm veel over dit soort onderwerpen maar op de een of andere manier is er in Nederland nog te weinig informatie beschikbaar om vrouwen echt met een gefundeerde mening te laten verenigen. Er zijn zo veel krachten die er voor zorgen dat alles blijft zoals het was. Perined waar alle cijfers worden verzameld weigert cijfers te publiceren over inknippen, keizersnedes etc. Het is heel moeilijk om er achter te komen dat eigenlijk maar 1/3 van de bevallingen natuurlijk verloopt, 2/3 van de vrouwen krijgt een obstetrische ingreep dus inknippen, vacuüm etc. Slechts 10% van de vrouwen heeft de droombevalling waar je op hoopt, zonder in te scheuren, en na 6 weken weer seks. 90% heeft dus schade en dat is wel echt heftig!
Waarom ben je zo getraumatiseerd geraakt?
Allereerst de bevalling zelf natuurlijk. Ik heb op vele niveaus pech gehad. Ik zal kort beschrijven waar deze pech allemaal uit bestond zodat jij de lessen kan trekken uit mijn ervaring.
Er zijn 2 delen die mij getraumatiseerde. Ten tweede ben ik er achter gekomen dat seks voor mij een belangrijkere rol speelt dan voor andere vrouwen. De meeste vrouwen die ik heb gesproken zijn niet gebrand op een geweldig en voldoenend seksleven. Misschien heb ik gewoon geluk dat ik mijn man waar ik al 15 jaar mee samen ben een bovengemiddeld goed seksleven heb.
Je ziet dat er in andere landen al wel veel meer emancipatie is, the guardian schrijft bijvoorbeeld hele mooie kritische artikelen over ho
Wat is er gebeurt?
Ik had een lange bevalling die in totaal 42 uur duurde
Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Ik ben natuurlijk al 4 jaar aan het nadenken over hoe ik in godsnaam zulke erge PTSS heb kunnen