Blog van Wendy: de gelukkige huisvrouw

De gelukkige huisvrouw, wie kent die film (of het boek) niet?
De film is in 2010 in première gegaan, zo rond de geboorte van Jari. Dat kan ik me nog goed herinneren. Zes weken na de bevalling zat ik namelijk in de bioscoop naar deze film te kijken. Waarom? Dat is de vraag die ik, als ik terug denk aan die avond, nog zo vaak aan mezelf stel. Wie had dat nou bedacht om juist naar die film te gaan?

Ik zat daar samen met mijn moeder, tante en nichtje. Ik hoor mijn tante nog zeggen “pfff je zou zo’n bevalling hebben”, mijn nichtje “o maar ik wil geen kinderen als dat zo gaat” en mijn moeder “zo heftig!” en het enige wat ik kon uitbrengen “nou, ik zou er voor tekenen voor zo’n bevalling”. Dat geeft misschien al weer hoe je een gebeurtenis kan interpreteren, voelen en ervaren. De ervaring is voor ieder individu anders.

Maar goed, even terug naar die film. Ik vond het zo heftig! Zoveel herkenbare dingen, hoe Carice van Houten zich voelde, hoe onbegrepen door haar omgeving en hoe de maatschappij verwacht dat je je als kersverse moeder hoort te gedragen én te voelen. Doen alsof het allemaal een grote roze wolk is.
Toen ik die avond thuis kwam, zag mijn man meteen dat er iets aan de hand was. Mijn gezichtsuitdrukking was veranderd en de dagen daarna veranderde ook mijn gedrag. Ik was zo aan het worstelen met de herkenbare dingen in de film dat ik mezelf terug trok. Ik ging me afstandelijk gedragen, sliep slecht en werd een soort schim om te zien.

Ik had moeite om Jari vast te houden en gaf hem makkelijk in de armen van een ander. Ondanks dat ik hem met moeite vast kon houden, deed ik mijn uiterste best om wél de perfecte moeder voor hem te zijn. Ik was zo gedreven op de borstvoeding, alles moest volgens de regels van de kraamhulp en het huis moest en zou perfect schoon en opgeruimd zijn. Ik dramde door op de zogenoemde 3 r’en van rust, reinheid en regelmaat. Ik bleef soms een hele nacht wakker om de was te strijken en de nachten die ik wel naar bed ging sliep ik amper. Dat ik amper sliep kwam absoluut niet door Jari, toen hij 3 weken oud was besloot hij al om de nachten door te slapen.

Dit kon niet langer zo doorgaan. Ik voelde mezelf echt slecht, zorgde slecht voor mezelf maar ik besefte me wel dat Jari het wél verdiende om een goede moeder te hebben. Hij kon er niets aan doen hoe ik me voelde. Het werd tijd om een bezoek te brengen aan onze huisarts.