Blog van Wendy: "Trek maar een luier aan!"

Ik voel me lamgeslagen. Hoorde ik dit goed? Ja, dit zei ze echt!

Het is mijn eerste bezoek aan de bedrijfsarts. Een vrouwelijke bedrijfsarts nota bene. Vol goede moed was ik nog geen 5 minuten geleden binnen gestapt. Ik dacht nog, o fijn een vrouwelijke bedrijfsarts. Met vrouwen praat ik een stuk makkelijker over mijn gênante probleem.

Ik vertel wat mijn klachten zijn, dat de bekkenfysio me niet verder kon helpen, de MRI een kapotte kringspier laat zien en dat het ziekenhuis hier het niet aandurft om me te helpen. Ik sta op de wachtlijst voor het Erasmus MC. Na een kort vragenvuur van haar kant, begint ze los te branden tegen me. Over alles wat ik verteld heb, vind ze wel wat. En dan vooral wat ik allemaal anders moet doen.

Over de wachtlijst bij de ggz-instelling had ik allang aan de bel kunnen trekken, ik moet terug naar de huisarts van haar en aandringen op een behandeling. O, en dat moet natuurlijk wel deze week nog gebeuren. Ik werk volgens haar niet genoeg aan mijn herstel, alsof ik het allemaal wel prima vindt zo. Halve dagen werken en verder lekker met de kleine thuis. En dat ik mijn ontlasting niet kan ophouden en zoveel pijn heb dat het dagelijks meerdere malen zwart wordt voor mijn ogen…. tja dat kan niet. “Je kan geen pijn hebben aan je kringspier.

“Trek maar een luier aan en ga maar weer hele dagen aan het werk.” Ik voel dat ik boos word, dus ik stel de vraag “weet jij wel hoe het is om je kleintje in bad te doen, en terwijl je dat aan het doen bent, je jezelf helemaal bevuilt? Dat je wéér moet bellen om hulp? Dat je van de ene wachtlijst overgaat in de andere? Haar antwoord op mijn vragen “daar ga ik geen antwoord op geven, we zitten hier niet voor mij, maar voor jou.”

Daarmee was voor haar het bezoek ook meteen klaar. Ze zou een verslag typen en mailen aan mijn werkgever. Lamgeslagen geeft ik haar een hand en loop naar buiten. Is me dit nu werkelijk overkomen?