Blog van Wendy: het zit echt niet goed in mijn lichaam...

Vol zenuwen zit ik weer in de wachtkamer van het Erasmus MC. Zometeen krijg ik de uitslagen van de onderzoeken die ik de afgelopen weken heb ondergaan in het Erasmus. Het is inmiddels al eind november. Drie weken geleden deed ik opgelucht de deur van de onderzoekskamer achter me dicht, van die opluchting is vandaag weinig meer te merken. Het spreekuur loopt behoorlijk uit en van mijn nagels is inmiddels niet veel meer over… Het is kwart voor 4 als de arts eindelijk mijn naam roept.

Eenmaal in de spreekkamer is het hoge woord er snel uit. Er is een duidelijk defect te zien aan mijn kringspier, enkel het is niet duidelijk waar het defect precies zit. De kringspier is een soort buisje. Als het defect in het onderste stuk zit, is het waarschijnlijk nog te repareren door het te hechten. Zit het defect in het bovenste stuk, is er helaas niets meer aan te doen; daar kunnen ze simpelweg niet bijkomen. Slik. Het is heftig om te horen, tegelijkertijd ben ik zo blij dat er iets is gevonden en dat ik zeker weet dat ik me niet aanstel. Het zit niet tussen mijn oren, het zit echt niet goed in mijn lichaam. Tranen van opluchting vinden hun weg over mijn wangen.

Ik besef me dat ik weinig keus heb, deze operatie moet gebeuren. Ik wil niet de rest van mijn leven zo verder. Dat kan ik niet. De arts waarschuwt me, denk er niet te licht over want je zult een week in het ziekenhuis moeten blijven en daarna nog een hele revalidatieperiode thuis hebben. Nogmaals slik. Een week in het ziekenhuis, een week weg van huis, zonder man en kind en zonder honden. Het is allemaal zo dubbel. Opluchting, angst en verdriet wisselen elkaar af.

De arts geeft me papieren mee voor een pre-operatieve screening. Ik bedank hem vriendelijk en verlaat de spreekkamer. Het is 5 voor 4 als we bij de balie staan. De assistente begint te vertellen dat de screening plaats vindt in het Havenziekenhuis, daar zal ook de operatie plaats vinden. Er zal bloed geprikt moeten worden, alleen het lab sluit om 4
uur.

We vragen of ze alsjeblieft wil bellen of er iemand ons nog wil helpen als we meteen doorgaan naar het Havenziekenhuis zodat we niet nog een keer vanuit Zeeland naar Rotterdam moeten voor paar buisjes bloed. Ze belt, maar helaas. Er is niemand bereid om een kwartiertje te wachten…. Ik zal nog een keer terug moeten om bloed te laten prikken. Gelukkig heeft het niet echt haast. Voor de operatie is, hoe kan het ook anders, een wachtlijst. Een wachtlijst van wederom 3 maanden….