Blog van Wendy: alarmbellen na de nacontrole

Aangezien de wachtlijst bij de psychiater nog wel even duurt, schakel ik even terug.
Terug naar de nacontrole bij de verloskundige, in het ziekenhuis.

Op een dinsdag, ruim 7 weken na de bevalling, mag ik op nacontrole.
Ik wil niets liever dan heel trots Jari laten zien, maar ik vind het ook doodeng! Ik heb toch wel een paar vragen en ik vind het zo gênant. Tijdens de bevalling heb ik meerdere wisselingen van diensten meegemaakt, en de verloskundige die de nacontrole doet is niet degene die Jari uiteindelijk ter wereld heeft geholpen.

Eenmaal binnen hebben we kort een gesprekje over hoe goed Jari het doet, hoe ik het allemaal ervaren heb en dat het toch wel een zware bevalling is geweest. Maar dan… ze vraagt hoe het met mij gaat. Tja, van de hechtingen heb ik totaal geen last van gehad. Maar hoe lang duurt het voordat ik mijn ontlasting weer kan ophouden?
De verloskundige trekt wit weg.

Foute boel, ik voel het! Ze vraagt of ik het wil uitleggen. Natuurlijk, het is eigenlijk heel kort en simpel. Ik voel mijn ontlasting niet aankomen en ik kan het niet ophouden. Mijn kind van 7 weken draagt een luier, ik ben 24 jaar en een luier zou geen overbodige luxe zijn. Wanneer komt dat weer? Ze vraagt waarom ik niet eerder heb gebeld. Tja, als je kraamhulp, verloskundige die de thuiscontroles deed en de docente van zwangerschapsyoga allen zeggen dat het tot 6 weken kan duren… tja dan geloof je daarin.
De verloskundige vraagt of we een momentje willen wachten, ze gaat even weg. Binnen 2 minuten is ze weer terug. We moeten direct door naar de gynaecoloog, als in nu meteen.

De gynaecoloog zegt heel eerlijk dat ze het niet weet. Maar om ergens te beginnen is bekkenfysio een goede optie. Daar gaan we dan, naar huis met een onbestemd gevoel, alarmbellen die nog harder rinkelen dan daarvoor én een verwijsbrief voor de bekkenfysio.

Soms loopt het allemaal net even anders…