Bevallingsverhaal Wendy
Mijn man, zoon en ik hebben een bijzonder traumatische start gehad. Hoewel wij graag mede gezien mijn leeftijd graag in het ziekenhuis wilden bevallen, werden wij er in de verloskundige praktijk van overtuigd dat je zoiets niet van tevoren kon beslissen en wij maar moesten zien hoe de bevalling zou verlopen. De verloskundige zou beslissen of er noodzaak was tot een ziekenhuisbevalling.
Bij het op gang komen van de ontsluitingsweeën rond 18.00 22 mei 2007 hebben wij de verloskundige gebeld. We waren blij dat het nu eindelijk ging gebeuren en belden de verloskundige in afwachting van verdere instructies. Bij huisbezoek was deze streng. Niet wat leuk dat het nu gaat gebeuren, maar waarom hebben jullie mij nu al gebeld? Vervolgens, heeft ze mij verkeerd ingeschat op basis van het feit dat ik nog kon ’praten.‘ Het thuis bevallen werd geheel en al aan onszelf overgelaten met het dringende verzoek mij niet aan te stellen en haar niet voor 8 uur ’s ochtends te bellen. Rond 01.00 braken de vliezen, bibberend stond ik alleen in de badkamer, mijn man had ik naar bed gestuurd en die lag diep te slapen. Vanaf dat moment weet ik niet zo heel veel meer, maar rond 6.00 begonnen de persweeën en raakte ik in paniek en heb ik mijn man wakker geroepen. Hij trof mij gedesoriënteerd aan in een bloederig bed en schrok zich wild. Toen de verloskundige, na telefonisch aandringen van mijn man – ze wilde hem eigenlijk niet spreken – dan eindelijk kwam opdagen had mijn zoon in het vruchtwater gepoept. De huisarts in opleiding, die haar vergezelde, stelde voor mij met de ambulance naar het ziekenhuis te brengen, dit zag zij niet zitten. Mij werd verzocht van de 4de verdieping naar beneden te klauteren en een taxi te bestellen. Tussen de weeën door deed ik iedere keer een trap. Een helse tocht naar het ziekenhuis en bij aankomst waren de persweeën gestopt. Aldaar volgde het vastbinden op de tafel en het infuus met hormonen. De snel opvolgende weeën die volgden waren verschrikkelijk en ik vertrouwde niemand meer. Er stond een legertje mensen om de tafel en ik vocht als een leeuw. Rond 11.00 werd onze prachtige zoon geboren. Hij was misselijk en mijn man en ik totaal uitgeput.
De vroedvrouw is na afloop kort op huisbezoek geweest. Zij liet mij daarin weten bewonderen te hebben voor de manier waarop ik met pijn omging. Ik denk dat dit een indirect excuus was. Eerlijk gezegd stond ik daar toen in mijn boosheid niet echt voor open. Wij waren na de bevalling alle 3 uiterst gestrest. Dit leidde tot een huilbaby, borstvoeding die slecht op gang kwam en voortijdig stopte en hoogoplopende ruzies met mijn man. Intimiteit met mijn man kan ik sinds die tijd nauwelijks meer verdragen. En, ik heb jaren een instabiliteit in het bekkengebied gehad waarvoor ik ook behandeld ben. Nu na 9 jaar denken overzien we de ravage en praten we over mijn pijn, de schuldgevoelens van mijn man en onze boosheid en verdriet over het handelen van de vroedvrouw.