Bevallingsverhaal Rianne

Bevalling 02-2014

Al heel lang heb ik op het moment gewacht dat ik zwanger zou zijn en dat ik als vrouw mijn zoon zou kunnen gaan baren en verwelkomen op de wereld. Ik keek echt uit naar de bevalling en wilde zo natuurlijk mogelijk bevallen. Ik had me hier goed over ingelezen en verwachtte dat dit de mooiste ervaring van mijn leven zou worden. Het leek me mooi om een Doula als begeleider te hebben, maar hier waren best hoge kosten aan verbonden en ik dacht dat ik sterk genoeg was om hier samen met mijn man doorheen te gaan. Ik had niet verwacht dat de bevalling makkelijk zou zijn en verwachtte wel dat het echt wel veel pijn zou doen, maar daar was ik zeker niet bang voor. Ik kan wel wat hebben, wist ik van mezelf. En de geboorte zou zeker weten alle pijn doen vergeten. Zo dacht ik er voor de bevalling over.

Omdat ik weet dat dingen vaak anders lopen dan gepland en je niet altijd alles zelf in de hand hebt, had ik voor het geval dat, mijn hele plan over de bevalling van begin tot einde duidelijk in een geboorteplan beschreven en van te voren met de verloskundige besproken. Ik wist dat wat ik wilde wel natuurlijk was, maar tegenwoordig in Nederland niet meer standaard. Zo had ik duidelijk gemaakt totaal geen medicatie te willen. Geen ingrepen zonder enige noodzaak. Thuis op mijn gemak verticaal willen bevallen, dit voelde instinctief zoveel beter. En toen ik er over ging lezen wist ik het zeker. Een baarkruk zou in elk geval voor handen zijn. Ik wilde natuurlijk thuis bevallen en de weeën in bad opvangen.

Het was voor mij en de baby belangrijk dat de navelstreng heel bleef tot de geboorte van de placenta. In geval van nood, in ieder geval laten uitkloppen. Ik wilde Mijn Zoon de eerste paar uren bij mij houden, huid op huid. Ik wilde in een rustige en warme vertrouwde omgeving kunnen bevallen en op mijn manier mijn baby ter wereld brengen. Hoe het bevallen precies zou gaan wist ik natuurlijk niet, maar daarom leek het me zo fijn om dit thuis te doen, waar je je op je gemak voelt en je het ‘scenario’, de ‘tactiek’ elk moment kunt aanpassen indien nodig. Ik was er helemaal klaar voor!

Maar bij week 39,5 op dinsdagnacht/ woensdagochtend werd ik wakker omdat ik een vloed water voelde komen. Ik wist gelijk wat er aan de hand was en om 0.45 waren mijn vliezen gebroken. Ik heb de hele nacht amper geslapen, want ik vond het spannend. De weeën zouden elk moment kunnen komen. Hoe zou dat aanvoelen en hoe zou ik ze het beste kunnen verdragen? Ik had in gedachten dat ik waarschijnlijk veel zou gaan doen (inspannen) om de pijn op te vangen. Zoveel mogelijk doorgaan. Daarom leek het me zo fijn als je dit gewoon thuis kon doen. En als het dan te heftig werd, zou ik lekker in bad gaan liggen, dat verzacht in elk geval een beetje. Maar de weeën kwamen die nacht niet.

De dag erop heb ik de verloskundige gebeld. Die zei dat ik rustig moest afwachten. Alles ging goed, ik verloor constant veel vruchtwater, maar dit bleef helder. Ik voelde me goed en de baby bewoog goed. De hele dag, geen weeën. De nacht erop zouden ze wel komen. Bitterlemon drinken, ananas eten, etc., maar nog geen weeën! Ik vond het spannend en keek er naar uit en kon van de adrenaline weer amper slapen. De volgende dag weer geen weeën. Ik zat nog te denken om naar een voetreflexologe te gaan, om de weeën op te wekken, maar ik dacht dat deze zo kortdag echt geen plek voor mij zou hebben. En eigenlijk ging ik er nog steeds vanuit dat de weeën wel uit zichzelf zouden komen.

Donderdag is de verloskundige gekomen en die vertelde dat ik naar het ziekenhuis moest, omdat in deze situatie (langdurig gebroken vliezen) zij geen thuisbevalling meer wilde doen. Als ik dit van te voren geweten had, had ik een andere verloskundige gezocht, want er zijn er die dit wel doen, je begeleiden van begin tot eind. Of op z’n minst met je meegaan naar het ziekenhuis. Zij wist al, en ik benadrukte nogmaals, dat ik niet naar het ziekenhuis wilde om ingeleid etc. te worden. We hebben toen afgesproken dat als de weeën die nacht niet zouden komen ik de volgende ochtend naar het ziekenhuis zou gaan. Hier konden ze mij en mijn zoon dan monitoren en alles in de gaten houden. En konden ze in geval van nood direct ingrijpen. Maar we gingen niet inleiden. Hier heb ik uiteindelijk mee ingestemd. Ik was zeer teleurgesteld, maar geloofde absoluut in mezelf en dacht: Dit moet ik toch zelf doen, jammer genoeg niet thuis, maar dan maar in het ziekenhuis, ik heb het tenslotte toch zelf in de hand en ik weet wat ik wel en niet wil en wat er mis kan gaan. Zo moet het gewoon zijn. En ik had nog de donderdagnacht.

Donderdagnacht had ik weer amper geslapen en geen weeën gehad. De vrijdagochtend ben ik me rustig gaan klaarmaken voor het ziekenhuis. Ik stond rustig te douchen en kreeg een weeïg gevoel, lichte weeën. Toen belde het ziekenhuis om te vragen waar ik bleef. Waar ik bleef? Ik had toch afgesproken om rustig aan te doen en uit mezelf naar het ziekenhuis te gaan in de ochtend als ik er klaar voor was? Nee, ik was ingepland. Ingepland?! Ze hadden een agenda waar ze zich aan moesten houden en hadden me die ochtend al om 7.00 uur verwacht. Hoezo ingepland, dacht ik? Maar ik heb me zo snel mogelijk klaar gemaakt en we zijn vertrokken. Helaas ebden in de auto de weeën weer weg. Maar ik was positief en dacht dit komt zo meteen wel weer terug.

In het ziekenhuis stond alles al klaar om me in te leiden, maar dit wilde ik helemaal niet. Hiervoor was ik niet gekomen en heb dit ook nadrukkelijk gezegd. We konden toch afwachten of mijn weeën weer terugkwamen? Alles was verder in orde met Mijn Zoon en met mij ook. Maar zo een, twee, drie komen de weeën niet terug als je zo in het ziekenhuis ontvangen wordt en wachten wilden ze ook niet. Oh was ik maar thuis gebleven!

Ze wilden een elektrode in de schedel van mijn baby plaatsen voor registratie, dat is gemakkelijker voor ze, maar dit wilde ik niet. Ik wist dat de baby van het plaatsen, (in de schedel schroeven) van de elektrode kan schrikken en dat het pijnlijk is. Gelukkig respecteerden ze dit.

Misschien gaf dit me ook wel wat vertrouwen want ondanks dat ik dit echt niet wilde, hebben ze me toch over weten te halen, om me te laten inleiden. Dit wel achteraf gezien met valse beloftes. Ik zei dat aan inleiden grote risico’s verbonden waren. Maar ze verzekerden mij dat het allemaal wel goed kwam en het beste voor mijn zoon en mij was. Ik zei dat dit niet goed kon uitpakken, maar ze zeiden me dat niets zou gebeuren en dat de weeopwekkers helemaal natuurlijk en lichaamseigen stoffen waren en niet schadelijk voor mij of de baby waren. Ik dacht dat ik misschien dan toch niet helemaal op de hoogte was, zoals zij het me daar vertelden. En het waren wel vriendelijke verpleegsters, die ik dacht wel te kunnen vertrouwen. Ze lieten me ook geen andere keus! Wat moest ik anders nog?

Na 54 uur zijn ze begonnen met inleiden. Eerst met een gel, maar toen dit niet vlotte met oxytocine. De ellende begon na de oxytocine vrij snel. Ik kreeg een weeënstorm van rug & been weeën en ze adviseerden me vrij snel een ruggenprik, maar dat wilde ik echt niet. Dus ik hield het zo vol. Mijn man ging me masseren, maar wat was het lastig met die apparatuur aan je vast om je vrij te kunnen bewegen. Zo had ik het me helemaal niet voorgesteld. Thuis had ik in bad kunnen gaan liggen, of gaan bewegen of iets om me af te leiden, maar hier was niks. En waarom hielp niemand mij me af te leiden? Mijn lichaam was een en al wee, kramp en spanning. De dokter zei dat het zo eeuwen kon duren voordat er 10 cm ontsluiting zou zijn, omdat mijn lichaam zo gespannen was door de weeopwekkers, als we überhaupt zo ver zouden komen. Na 5 x adviseren heb ik ingestemd met de ruggenprik omdat het vooruitzicht op een keizersnede me helemaal niet aanstond. Het was tegen die tijd al moeilijk om de ruggenprik nog te zetten, omdat ik me niet kon ontspannen. Om de pijn op te vangen ging ik heel snel ademen en de verpleegster zei nog tegen me dat ik aan het hyperventileren was, maar dat was niet zo. Toen ze dit zei ben ik gelijk gestopt met snel ademen, maar wat een vervelende nare pijn was dit, ik denk niet dat ‘normale’ weeën zo aanvoelen. Helaas heeft verder niemand me ook geprobeerd te helpen te ontspannen en de oefeningen die ik geleerd had bij de yoga, deden niets. Had ik nu toch maar een doula aan mijn zijde gehad. Toen de ruggenprik eenmaal gezet was, ging het weer een stuk beter. Dat was natuurlijk wel even een opluchting. En dat gaf weer even moed. Nu was het wachten op 10 cm ontsluiting.

Het was midden in de nacht en mijn man en ik konden beide bijna niet slapen. Mijn man zat ook heel ongemakkelijk in een stoel naast mij. Ik weet nog dat ze de volgende dag met de opmerking kwamen dat er nog wel een bed vrij was geweest. Jammer dat ze dat niet eerder gezegd hadden, was een van ons er tenminste nog een beetje fit aan toe geweest. Bij 10 cm ontsluiting werd de medicatie uitgezet. Ik kreeg vrij snel ontzettende pijn aan mijn stuitje. Hier stond ik niet van te kijken want ik heb hier eerder wel eens last van gehad en dit ook doorgegeven. Ik had ook gelezen dat in horizontale positie de baby veel meer op de stuit drukt. Daarom wilde ik graag verticaal bevallen, dit had ik duidelijk vermeld in mijn plan en kenbaar gemaakt, maar ja met 2 verlamde benen ging dat niet meer (al hoorde ik achteraf van een verloskundige die mijn rapport heeft doorgenomen, dat ze me makkelijk hadden kunnen ondersteunen om dit te kunnen proberen, maar niemand heeft dit aan mij voorgesteld). Ook heb ik achteraf gelezen dat het juist na een ruggenprik belangrijk is om verticaal of op handen en voeten te baren.

Ik kreeg helaas geen persweeën en moest op eigen gevoel en kracht gaan persen. Schijnbaar deed ik dit wel goed, maar na een dik uur persen was mijn zoon niet veel verder. Het persen was heel zwaar. Ik moest mijn benen omhoog trekken en had ongelofelijke pijn aan mijn polsen. Ik ben behoorlijk stijf van mezelf en dit was niet goed voor mijn armen en benen. Veel te zwaar, onder normale omstandigheden denk ik geen probleem, maar niet na een aantal nachten geen slaap en vooral door alle medicatie. Ik vroeg nog of dit bed niet van die beensteunen had, dat zie je toch altijd op tv. Ja die had het bed wel, maar dit was alleen maar lastig. Ik heb nadrukkelijk gevraagd ze wel omhoog te doen, want niemand ondersteunde mij, soms duwde de verpleegster een beetje mee, maar dat was het. Met die beensteunen was wel fijner voor mij, maar ze verdraaiden ze iedere keer als ik ze zelf goed zette. En als ik moest gaan persen moest ik uit de steunen, maar zoals zij ze draaiden ging dat heel moeilijk en voelde het iedere keer alsof mijn heup uit de kom schoot. Op de een of andere manier ben ik maar door gegaan, in de hoop dat ze wisten wat ze deden en het snel over zou zijn. Maar helaas! mijn zoon lag verkeerd gedraaid en kwam niet voorbij mijn stuit (dat is ook niet zo gek als je alleen maar horizontaal kan bevallen). We hebben nog op mijn zij geprobeerd omdat ik dit vroeg, maar dit deed nog meer pijn.

Er werd eerst nog fundusexpressie toegepast en uiteindelijk na veel geduw op mijn buik werd de vacuüm ingezet. Eerst kreeg ik nog onaangekondigd een verdovingspuit. Die voelde ik wel en ik werd boos en riep letterlijk ‘wat doe je nou!’, tegen de gynaecoloog. Oh dat is de verdovingspuit, want we gaan je inknippen. Inknippen? Waarom heeft niemand dit even met mij overlegd?! Na veel geduw op mijn buik en getrek aan Mijn Zoon is het met de vacuümpomp gelukt. De gynaecoloog hing met haar volle gewicht en haar been tussen mijn benen aan de pomp. Ik keek haar nog verbaasd, bezorgd en boos aan, maar zij zei dat ze echt geen kracht zette (in het rapport staat wel dat mijn zoon met veel kracht met de vacuüm is gehaald?). Ik heb Mijn Zoon even vast kunnen houden, hij had een grote open wond en logischerwijs een bult van de vacuüm op zijn hoofd. Ze hadden de vacuüm niet goed op zijn hoofdje geplaatst.

Ik had in mijn geboorteplan nadrukkelijk geschreven dat ik wilde dat de navelstreng zolang mogelijk heel zou worden gelaten, totdat de placenta zelf geboren was. Dit is belangrijk voor de gezondheid van mijn zoon en zorgt voor een gemakkelijkere geboorte van de placenta. Toen mijn zoon geboren was wilde de gynaecoloog de navelstreng gelijk doorknippen, maar ik zei dat ik dit niet wilde. Zij zei dat dit helemaal geen zin meer had en heeft toen doorgezet en mijn man laten knippen. Ik was helaas te zwak om er tegen in te gaan op dat moment. Want anders…..Ik vond het voor de gezondheid van mijn zoon belangrijk en zij heeft dit niet gerespecteerd. Dit vond ik echt een vreselijk moment. Ik vond dit zo belangrijk dat het wel gedaan werd, maar zij heeft het volkomen genegeerd, zelfs toen ik het met mijn laatste krachten nog tegen haar zei op dat moment. Ze heeft de navelstreng niet eens 2 min. uit laten kloppen, wat tegenwoordig in de meeste ziekenhuizen bijna standaard gebeurd. Ze zijn en waren al zo over mijn grenzen gegaan, maar dit was totaal onnodig! Ik had dit zo duidelijk in mijn geboorteplan vermeld! Hier ben ik echt heel boos om want het gaat over de toekomst en gezondheid van mijn zoon.

Al snel bleek dat de placenta niet vanzelf kwam. Ze zijn weer op mijn buik gaan duwen en aan de placenta gaan trekken. Ik heb mijn zoon slechts 15/20 min. vast kunnen houden. Helaas was dit niet zoals gehoopt en gedacht het mooiste moment van mijn leven. Ik was een soort van buiten mezelf getreden. En kon niet van Mijn Zoon genieten. Ik kon niet eens denken of hij wel helemaal in orde was? Zo raar? Dat doe je toch als eerste als je je baby voor het eerst in je armen krijgt? Kijken of alle vingertjes en teentjes, etc. er aan zitten en kijken hoe mooi je baby is. Later hoorde ik dat dit een volkomen normale reactie is, als men over je grenzen heen gaat en je veel pijn wordt gedaan. Voor mij voelt het hele gebeuren, al klinkt het raar, als een soort verkrachting/ mishandeling. Het schijnt dat je bij een verkrachting vaak hetzelfde reageert en buiten jezelf treedt om het zo min mogelijk mee te hoeven maken.

Waarom moest de placenta ook zo snel komen? Dit heeft tijd nodig. Waarom hebben ze me überhaupt voor alles niet meer tijd gegeven? Het leek ook echt alsof er haast was en iemand naar huis moest, zo omschrijft de verloskundige die het rapport heeft doorgenomen ook, zij spreekt van ongeduld. Na veel geduw op mijn buik, terwijl mijn zoon op mij lag en getrek aan de placenta kreeg ik toen ook nog een fluxus van 3 liter bloed. Dit wist ik niet, ik hoorde ze alleen maar iets tellen en ik zei dat ik een harde piep in mijn oren had? Ik vroeg waar die vandaan kwam? Dit is schijnbaar het moment dat je lichaam bepaalde functies uit gaat schakelen, voordat je wegvalt en in shock raakt. Toen werd mij een zuurstofmasker opgezet, Mijn Zoon werd bij me weg gehaald en ze zeiden dat ik naar de OK moest, omdat de placenta niet los wilde laten. Ik heb het zuurstof masker afgegooid en gezegd dat ik wilde dat mijn man de hele tijd Mijn Zoon vast moest houden. Mijn man werd gehaald want hij was de ruimte uitgegaan, omdat hij er niet meer tegen kon.

Ik ben toen met spoed naar de OK gereden voor een operatieve placentaverwijdering. Ik weet nog dat ik werd weggereden en dat ik zag dat mijn man gelukkig Mijn Zoon vasthield. Ik wilde nog zwaaien, of glimlachen maar dit lukte me echt niet meer. Onderweg viel ik iedere keer weg en hoorde mensen me terugroepen. Op de OK aangekomen hebben ze me geprobeerd op de operatietafel te krijgen, maar dit lukte niet? Na geschor aan mijn naakte lichaam, heb ik gezegd dat ze moesten stoppen en ben toen zelf op de operatietafel geklommen. Toen vertelde een man dat hij me onder narcose ging brengen en weg was ik.

Toen ik wakker werd, werd ik naar mijn zoon en mijn man gereden. Mijn man had mijn zoon nog steeds vast. Het was licht, dat was wel een fijn gevoel want tijdens de bevalling was het zo donker en stond alleen een spot op mijn onderlichaam gericht. Dit was echt onplezierig! Dit was 3 uur na de bevalling. Ik heb meteen geprobeerd mijn zoon borstvoeding te geven, maar de verpleger zei vrij snel dat het niet goed ging en dat ik het met een tepelhoedje moest gaan voeden. Mijn zoon kon mijn tepel niet pakken, zei hij. Ik was natuurlijk gelijk bezorgd en met veel haast heeft mijn man een tepelhoedje gehaald bij de apotheek. Daarna kon mijn zoon een beetje drinken. Helaas had ik me in de borstvoeding niet zo verdiept als in de bevalling. Ik had wel een algemene voorlichting gehad, maar als ik toen had geweten wat ik achteraf wist, was hiermee ook een hoop ellende bespaard gebleven.

Ze hebben gewoon nul komma nul verstand van borstvoeding in dit ziekenhuis. Een tepelhoedje had nooit gelijk mogen voorgesteld worden! Er was niks mis met mijn tepels. Dit is even wennen en een kwestie van goed aanleggen. Ze hebben me bij het voeden iedere keer geadviseerd mijn zoon niet te lang te voeden, want ze vonden dat ik hem te lang aan de borst hield. Dit moest maximaal 20 minuten zijn. Ook kwamen ze met op tijd voeden, maar ik wilde op verzoek voeden, wat gewoon natuurlijk is, daarom hield ik Mijn Zoon ook lang aan de borst want hij bleef zelf de hele tijd drinken. In het begin moet er gewoon veel aangelegd worden om de borstvoeding opgang te brengen en in mijn geval met de bevalling en de conditie waarin ik was, misschien nog wel meer. Ik had mijn zoon op een bepaalde manier, wat voor mij fijn voelde en ik het idee had dat hij goed dronk, aangelegd, maar volgens de verpleging deed ik dit verkeerd en ze verplaatste hem en legde uit dat ik hem anders moest aanleggen. Omdat ik er toen vanuit ging en dacht dat ze er verstand van hadden, heb ik deze houding aangehouden, maar wat bleek nadat ik na 3 weken een lactatiekundige, tegen ieders advies in, had ingeschakeld, dat de houding helemaal verkeerd was en dat mijn zoon zo niet optimaal kon drinken. Zijn kinnetje werd helemaal op zijn borst geduwd en zo kon hij heel moeilijk slikken, vandaar dat hij ook zo lang gevoed wilde worden. De houding die ik zelf toen in het begin had aangehouden was wel goed! Had ik nu ook maar weer meer naar mijn eigen moederinstinct geluisterd!

Ik wilde vanaf het begin af aan al meteen een lactatiekundige inschakelen, maar iedereen om me heen, alle verpleegsters, artsen, verloskundige, kraamverzorgster, zeiden dat de borstvoeding goed ging. Ik wilde dit maar al te graag geloven, want ik had genoeg gedoe achter de rug, maar waarom viel mijn zoon dan af? Ook kreeg ik in het ziekenhuis een keer een opmerking toen ik mijn zoon tijdens het voeden lief aan het aaien was, of ik hem aan het pesten was met mijn gefriemel?! Omdat Mijn Zoon zo veel wilde drinken, (wat achteraf gezien gewoon normaal is), zeiden ze me dat hij een sterke zuigbehoefte had en maar een fopspeen moest krijgen. Ik zei dat ik dat niet wilde, omdat dit niet goed is in combinatie met borstvoeding, dat weet toch iedereen! Maar ze wisten me te vertellen dat dit allemaal achterhaald was en het gerust kon. Het was sowieso moeilijk voor mij om Mijn Zoon te voeden omdat ik iedere keer iemand moest roepen om me mijn zoon aan te geven en even te helpen. En ze komen niet altijd meteen als je belt. Ook was het zeer pijnlijk met alle zwellingen, verwondingen en pijn aan mijn stuit.

Door alle slechte adviezen viel mijn zoon die eerste dagen te veel af. Ze vonden dat ik op kunstvoeding moest overstappen, maar dat wilde ik niet. Het is ten eerste niet goed voor de darmen van een pasgeborene en het is koemelk en ik heb zelf een zware koemelkallergie, dus de kans dat mijn zoon dit ook heeft, is groot. Ze gaven me geen andere optie dan een combinatie kv en bv en ik kon op dat moment niet anders dan akkoord gaan. Met pijn in mijn hart kreeg mijn zoon een flesje en dat ging er zo in. Ze kwamen gelijk met een kolf dat ik moest gaan kolven na elke voeding en als mijn zoon kunstvoeding kreeg. Wat ze nooit hadden mogen doen is mijn zoon de fles geven. Als je in geen ander geval anders kan en moet bijvoeden bij zo’n jonge baby, dan moet dit met een cupje gedaan worden. En ook met donormoedermelk en geen kv. Als ze meer van borstvoeding hadden geweten, dan was het nooit zover gekomen.

Mijn Zoon zat de volgende dag helemaal onder de uitslag. Ze zeiden dat dit door de hormonen van de borstvoeding kwam, maar dat is niet waar, want dan had hij het wel eerder gehad en wat blijkt achteraf, mijn zoon heeft ook een koemelkallergie en als hij melk drinkt krijgt hij gelijk uitslag. Ik heb 6 weken lang elke keer moeten bijkolven. Ik denk dat door de slechte start de borstvoeding niet optimaal is geweest, daarom wil mijn zoon zelfs nu, na bijna 2 jaar, nog erg vaak en lang gevoed worden. Hoe vaker je zoon vraagt en drinkt hoe beter je productie, zelfs nu, maar in de eerste tijd is het enorm belangrijk dat dit op de vraag van de baby gedaan wordt, zodat je de juiste hoeveelheid moedermelk aanmaakt. Ik ben bang dat mijn zoon de eerste weken best vaak honger heeft gehad. Gelukkig groeide Mijn Zoon na een moeilijke start, wel gewoon goed.

Een geluk is misschien wel dat ik niet wist dat alle ingrepen die ik gehad heb bij de bevalling: inleiden, ruggenprik, fundusexpressie, vacuümbevalling, fluxus, narcose, bloedtransfusie, alle medicatie, de eerste 3 uur zonder Mijn Zoon, dat dit allemaal factoren zijn die een slechte invloed hebben op de borstvoeding. Anders was de kans er geweest dat ik gedacht had dat de borstvoeding niet optimaal zou kunnen worden door al deze ingrepen. Ik heb met mijn zoon 4 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik heb een bloedtransfusie van 2L gekregen en wat blijkt, daar kwam ik laatst achter, ook nog een antibioticakuur, waar ik niet goed tegen kan en tegen ben. Dat zou ik toen al zeker nooit willen omdat ik borstvoeding gaf. Die dagen in het ziekenhuis waren niet bevorderlijk voor mijn herstel, de borstvoeding en mijn zoon. Tot overmaat van ramp had ik de dag na de bevalling ook nog een koortslip! Het was echt niet fijn om ook nog eens zo voorzichtig met je baby om te moeten gaan, die je dan het liefste de hele tijd kusjes wil geven.

Ik wijt het niet alleen aan het ziekenhuis dat bijv. de borstvoeding bijna mislukte. Ik had me hier beter in moeten verdiepen! Al had ik gehoord dat een ziekenhuis je hier goed in zou begeleiden en vind ik sowieso dat het ziekenhuis hier een voorbeeld functie in heeft en het allemaal moet weten. Maar achteraf gezien hoe de bevalling al is gegaan was het naïef van mij om te denken dat ze er hier wel verstand van hadden. Ik blijf het schandalig vinden dat ik dit moet denken. Het is echt erg dat je als aanstaande moeder en als zwangere zo je best doet om gezond te leven en een beste start voor je baby wil. En dan wordt het met zo’n bevalling met zo veel ingrepen en medicatie, binnen een paar uur, helemaal om zeep geholpen. Ik heb hier geen woorden voor en kan het niet begrijpen!

Voor mij zijn ze met mijn bevalling echt ver over mijn grenzen gegaan (en ik kan wel wat hebben) en ze hebben voor mijn gevoel van wat ik dacht dat het mooiste moment van mijn leven zou zijn, het meest afschuwelijke moment gemaakt. En ik voel me hierin ook heel erg schuldig naar mijn zoon toe, dat hij dit zo heeft moeten meemaken en dat dit zijn eerste kennismaking met deze wereld is geweest. Dat doet me echt pijn. Ik heb tijdens de zwangerschap voor mijn gevoel zo mijn best gedaan en dan weten ze alles tijdens de bevalling zo te verpesten. En het erge is, dat het ook niet bij een korte tijd na de bevalling blijft, maar dat we nu beide na bijna 2 jaar nog steeds last ervan hebben.

Ik was er na de bevalling zo slecht aan toe, dat ik niet voor mijn zoon heb kunnen zorgen zoals ik het graag gewild had. Ik heb gedaan wat ik kon, zoveel mogelijk dragen en voeden en er voor hem zijn, maar dit was door de hele bevalling zo zwaar. Het is voor mij nu veel gemakkelijker mijn zoon te tillen, ook al is hij 4x zo zwaar als bij de geboorte, als toen de eerste maanden na de bevalling: wat was mijn zoon zwaar en deed dit pijn. Ik besef nu nog meer, hoe slecht ik er toen aan toe was.

Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe het zo verkeerd heeft kunnen gaan. Alles wat ik niet wilde is juist gebeurd, vaak zonder dat ze me inlichtten of verkeerd hadden ingelicht en zonder dat ik er voor mijn gevoel een keuze in had. Ik had nooit ingeleid moeten worden en weet zeker dat dit allemaal voorkomen had kunnen worden. Ik was een gezonde vrouw en had nergens last van tijdens mijn zwangerschap en mijn zoon was 40 weken en ook helemaal gezond. Wat een verschrikkelijke en moeilijke start voor moeder en zoon!

Nu zit me wel meer dwars over mijn bevalling, maar wat ik niet begrijp is hoe ze zomaar de navelstreng heeft kunnen doorknippen? Ondanks dat ik dit ook nog daar ter plekke zei. Ik was helaas te zwak om er tegen in te gaan op dat moment. Want anders…..Ik vond het voor de gezondheid van mijn zoon belangrijk en zij heeft dit niet gerespecteerd. Ik voel me echt beroofd van een van de mooiste momenten van mijn leven en voel me eigenlijk zwaar mishandeld omdat ze zo over mijn grenzen zijn gegaan en volgens mij mijn geboorteplan dat ik eigenhandig heb gegeven, niet eens hebben ingekeken. Ik heb de verpleegster nog gevraagd of ze het wel inlazen, want ze liep er gelijk mee weg en ze zei ja.

Ik weet ook zeker dat ik niet de enige hier in ben en vind gewoon niet dat zoiets mag gebeuren. Je krijgt dan te horen dat je toch blij moet zijn dat je een gezonde zoon hebt. Maar dit staat er allemaal los van. En het ergste nog, ik weet zeker dat mijn zoon er ook vreselijk onder geleden heeft. Het was een echte huilbaby met veel klachten, ondanks dat ik hem borstvoeding geef, samen slapen en veel draag en als fulltime moeder er altijd voor hem ben. Ik vind dit geen welkom op deze aarde voor een persoon. De geboorte is zoiets fundamenteels. Ik kan en wil dit niet zo naast me neerleggen. Ik weet nog niet hoe maar ik wil graag iets bijdragen om dit te voorkomen. Ik kan helaas mijn bevalling nooit meer overdoen en misschien kan ik zo er nog iets goeds uithalen, want ik begrijp nog steeds niet waarom dit mij zo is overkomen.

Ook vraag ik me nog steeds af waarom ze me niet meer tijd hebben gegeven? Ik had 54 uur gebroken vliezen, maar alles was verder in orde. Sommige ziekenhuizen wachten tot 72 uur en het schijnt dat zeker 95% van de vrouwen spontaan weeën krijgen in die tijd. Ik zei dat ik geen medicijnen, pijnstillers etc. wilde. Ze vertelden mij dat de weeopwekkers natuurlijk waren en geen kwaad konden. Dit in tegenstelling wat ik er zelf over heb gelezen. Ze hadden me toch eerder moeten waarschuwen als proberen gerust te stellen? ‘Nee mevrouw, dit is hecht het beste voor uw zoon en u, alles komt goed, er kan niets fout gaan’, is wat ze me vertelden.

Waarom hebben ze toen het zo mis ging na de weeopwekkers niets tegen de weeën gegeven? En zijn ze zelfs doorgegaan met de dosis op te hogen? De ruggenprik was helaas geen ontkomen meer aan voor mijn gevoel, door alle opmerkingen, maar er was ook niemand om me te proberen te helpen de weeën onder bedwang te krijgen. Als iemand nu eens gezegd had, dit doet pijn en is moeilijk, maar we komen er doorheen, want zo zag ik het zelf. Ik heb niet voor niets 5x nee tegen de ruggenprik gezegd. Maar er was niemand die dit zei, alleen maar mensen die me adviseerden de ruggenprik wel te nemen.

Waarom hebben ze me de hele tijd alleen laten persen? Het schijnt dat je het dan beter aan voelt, maar ik voelde alleen een gigantische pijn aan mijn stuitje en voelde toch geen weeën. Hierdoor heb ik mijn polsen behoorlijk overbelast, waardoor serieus mijn baby vasthouden moeilijk was, maar ik vermoed dat de weeopwekkers hier ook wel invloed op hebben gehad. Want toen ik geen persweeën had, hebben ze volgens mij de weeopwekkers nog eens opgevoerd. Ik snap niet dat ze dit proberen, als je er de eerste keer toch al zo slecht op reageert? Ook hadden ze problemen dat ik mijn benen in de beugels wilde want ik hield dit niet meer vol, ze draaiden de beugels iedere keer anders als ik wilde.

Dat ze op mijn buik gingen duwen hebben ze me verteld, fundusexpressie, niet wat de gevolgen konden zijn en of ik dit wel wilde. Ze hebben het medegedeeld, maar waarom zeiden ze helemaal niets toen ze me gingen inknippen? Later is me verteld dat, alle interventies die gepleegd worden in overleg en met toestemming van de moeder dienen te gaan. Word er geen toestemming gevraagd of weigert de moeder nadrukkelijk bepaalde handelingen en word dit toch gedaan, dan is dat in strijd met de rechten die je als patiënt hebt volgens de WGBO (wet geneeskundige behandelovereenkomst). De zorgverlener is alleen hierdoor al strafbaar.

De gynaecoloog hing met haar volle gewicht aan de vacuümpomp terwijl een ander op mijn buik duwde. Ik keek haar boos en aan en ze zei dat ze echt geen kracht zette, ik geloofde er helemaal niks van. Mijn Zoon had schuin op z’n achterhoofd zoals gewoonlijk een enorme bult, maar dit was ook een flinke hoofdwond, zijn hoofdhuid was helemaal kapot en losgekomen. Dit staat ook in het rapport en dat er wel kracht moest worden gezet om Mijn Zoon er uit te krijgen. Mijn grootste vraag, waarom heeft ze zo snel de navelstreng doorgeknipt, terwijl ik dit duidelijk heb gezegd, ook op het moment dat ze het ging voorbereiden zei ik dat ik dat absoluut niet wilde, maar zij zei dat het toch geen zin meer had en zette door??? Waarom moest die navelstreng er gelijk af? Ik heb later op foto’s gezien dat de navelstreng gelijk na de geboorte is afgeklemd en daarna gelijk doorgeknipt?! Waarom moest hierna gelijk mijn placenta komen? Ze gingen weer op mijn buik duwen en aan de placenta ‘ trekken’? Waarom al na 15 min? Als ik al veel bloed had verloren en ze wilden dat hierdoor de placenta snel moest komen, dan hadden ze toch nooit op mijn buik mogen gaan duwen? Als ze de navelstreng heel hadden gelaten, me geholpen hadden Mijn zoon te voeden, (normaal vind een baby zelf de borst, maar een baby die zo’n bevalling heeft gehad, kan dit vaak niet), beide hebben invloed op het loslaten van de placenta! Dan was het misschien wel heel anders gelopen.

Mijn zoon had een apgarscore van 9 en 10, maar ik kan me dit bijna niet voorstellen na zo’n bevalling. Of er was dus misschien toch niet zo’n nood om mijn zoon snel te met de vacuüm te halen. Toen ze me naar de OK reden voelde ik me echt een stuk slachtafval, hoe ze aan me zaten te schorren om me op het bed te krijgen. Het algehele gevoel over de bevalling voelt echt als een mishandeling, verkrachting aan.

Waarom hebben ze me antibiotica tijdens de operatie gegeven zonder dit mij te vertellen? Ik snap vanwege infectiegevaar, maar ik wilde mijn zoon borstvoeding geven en ik weet zeker dat dit ook zijn darmen niet ten goede is gekomen. Nu weet ik sinds kort dat ik veel Nalador heb gehad, dit om doodbloeden te voorkomen. Mijn behandelaar nu heeft me verteld dat dit waarschijnlijk wel echt nodig is geweest. Ik lees wel in de bijsluiters dat de combinatie van de prostaglandinegel, oxytocine en nalador helemaal niet mag? Hoe hebben ze dit dan kunnen doen? Ik denk net zoals mijn behandelaar dat veel van mijn en Mijn Zoon’s klachten die we tot nu toe en nog steeds hebben te wijten zijn aan de vele medicatie en het zwaar forceren van de hele bevalling.

Ze hebben me helaas ook nog enorm slecht gehecht. De verloskundige heeft tijdens een controle bezoek in de eerste dagen dat ik thuis was de meeste uitwendige hechtingen doorgeknipt omdat ze te strak stonden. De gynaecoloog vond het op de vervolgafspraak niet nodig om te kijken, zoiets had tijd nodig om te helen. Tijd snap ik maar, toen ik het 2 weken later aan de huisarts toonde, omdat ik zo echt niets kon en het echt veel pijn deed, zei deze dat het echt slecht gehecht was. De huisarts heeft toen nog een grote hechting van een paar cm en zo dik als ze rollades mee doen inrollen, inwendig eruit gehaald. Wat een opluchting was dit!!! Na een tijdje ontstond er een stuk wild vlees bij het litteken. Gelukkig is dit met de tijd wel weggegaan, maar er blijft spanning op het litteken staan.

De hulp met de borstvoeding was ook echt schandalig. Hierdoor is het moeilijk op gang gekomen. Ik heb 6 weken moeten bijkolven en Mijn Zoon heeft tegen mijn zin in kunstvoeding gehad. Gelukkig kunnen ze in sommige gevallen ingrijpen indien noodzakelijk! Maar ik weet zeker dat dit bij mij heel anders had gekund en er geen sprake van een noodzaak was toen ik het ziekenhuis binnenkwam! Als ik er niets aan doe omdat ik denk dat dit toch geen zin heeft, dan kan het alleen maar door gaan. Elke vrouw die dit is overkomen zou er werk van moeten maken. Ik vraag me af hoeveel van die vrouwen die dit overkomen ook werkelijk realiseren dat het ook anders had gekund? Misschien reageren ze met veel dank naar de zorgverlener en zien ze de ingrepen als noodzakelijk?

Ik weet ook zeker dat ik niet de enige hier in ben en vind gewoon niet dat zoiets mag gebeuren. Wetenschappelijk onderzoeken hebben aangetoond dat de periode in de moederschoot, de geboorte en de periode direct na de geboorte niet alleen grote invloed hebben op de psychische en fysieke gezondheid van de zoon, maar ook op de kwaliteit van de relatie tussen moeder en zoon. Deze relatie staat model voor de relatie die de zoon later zal hebben met zichzelf, met zijn lichaam en met anderen. Zou onze maatschappij er niet heel anders uitzien als we niet al gelijk zo bij de geboorte ingrijpen en met protocollen bezig zijn?!

Ik heb als People researcher en experience designer, diverse onderzoeken in de gezondheidszorg en in ziekenhuizen gedaan en heb vaak genoeg gezien hoe het mis gaat en hoe mensen dit niet eens erkennen. En helaas gebeurt dit ook niet alleen in de gezondheidszorg, maar hier vind ik het wel het ergste want mensen zijn dan zo kwetsbaar. Ik baal echt dat ik mijn eigen bevalling niet zelf heb gefilmd, zoals ik voor de onderzoeken als researcher doe, dat is het beste bewijs. Je wordt met je neus op de feiten gedrukt en dan hadden ze echt geen kant op gekund. Of was dit allemaal misschien wel heel anders gelopen?

Na de bevalling zijn mijn zoon en ik in een lang traject van herstel gekomen, waarin we beide nog zitten. We hebben beide verschillende zorgverleners geraadpleegd voor hulp:
Huisarts
Gynaecoloog 3 verschillende
Kinderarts
Manueel therapeut
Biologisch arts
Homeopaat
Osteopaat
Bekkenfysiotherapeut 2 verschillende praktijken
Fysiotherapeut 2 verschillende
Sportmasseur
Handfysiotherapeut
Kinderfysiotherapeut
Kinderlogopedist
2 Lactatiekundigen
Total Balance coach

De klachten die ik na de bevalling had zijn na bijna 2 jaar gelukkig wel verminderd, maar ik ben nog lang niet zoals ik was. Ik verwacht ook niet dat je na een bevalling dezelfde persoon bent, maar ik denk wel dat de natuur het bedoeld heeft, dat jij in een bepaalde conditie bent en blijft om je zoon te kunnen voeden en verzorgen.

Klachten:
Constante spierspanning in gehele lichaam en hierdoor veel sneller pijn
Bekken instabiliteit
Onderrug
Spanning vagina en litteken
Veel spanning en vaak pijn nog in onderbuik, baarmoeder, eierstokken, blaas-gebied
Polsen zwaar overbelast
Stuitje zwaar overbelast
Kan niet lang achter elkaar zitten
S’nachts moeilijk liggen
Traumatische weken na bevalling
Buikpijn. Gevoelige darmen
Meer last van allergieën
Veel gevoeliger voor pijn bij aanraking
Sneller last van obstipatie
Restless legs
Slaapverlamming

Mijn Zoon
Huilbaby
Buikpijn
Spugen/ Reflux
Veel overstrekken, nu s’nachts nog vaak
Prikkelbaar
Wervel scheef in nekje
Spanning op hoofdhuid/schedel
Spanning op middenrif
Mijn Zoon heeft heel vaak pijn in zijn handjes en voetjes (spanning)
Hoofdbonken
Mijn Zoon heeft snel pijn als hij valt of zich stoot

Na 6 maanden ging het met de reflux van mijn zoon na verschillende bezoeken aan de osteopaat gelukkig beter. Mijn Zoon bleef tot 1 1/2 jaar heel veel huilen en moest veel gedragen worden. Mijn zoon slaapt slecht, huilt nu ook nog veel en wordt nog zo’n 5 keer per nacht huilend wakker en gaat alleen slapen als ik hem voed. Een specialist vertelde me dat Mijn Zoon waarschijnlijk ook zoveel wil drinken, omdat alle medicatie die we gehad hebben een rem op de aanmaak van endorfines maakt. En tijdens de borstvoeding worden die endorfines juist weer aangemaakt. Dit zou ook kunnen verklaren waarom Mijn Zoon zo slecht slaapt, veel huilt en veel pijn heeft en veel wil drinken.

Bij mij ging na 4 maanden het zitten iets beter. Na 6 maanden gingen mijn polsen ook vooruit. Na anderhalf jaar en verschillende therapeuten gaat het iets beter met mijn bekken/ rug, de algehele spanning en de pijn. Sinds kort word ik niet meer wekelijks, maar maandelijks behandeld door de bekkensfysio met manipulatie en dry-needling. Ik heb zoveel medicatie tijdens de bevalling gehad dat ik deze heb laten ontstoren, aangezien je hier zelf en je zoon lang last van kunt hebben. Hier zijn we via de homeopaat en Total Balance coach nog mee bezig.