Bevallingsverhaal Lynn

In 2008 ben ik bevallen van een gezonde zoon. Zowel de zwangerschap als de bevalling verliep goed. Achteraf heb ik de hele zwangerschap door het gevoel gehad dat het met de bevalling niet goed zou aflopen voor mij of mijn kindje. Dit was geen angst voor pijn maar echt een soort voorgevoel dat het verkeerd zou gaan. Hier heb ik toen nooit over gesproken.  De bevalling is uiteindelijk ook opgewekt en nooit echt op gang gekomen waardoor dit geëindigd is in een spoedkeizersnee. Achteraf denk ik dat ik het zelf onbewust zoveel mogelijk heb tegengehouden.

In 2012 ben ik opnieuw bevallen van een gezonde zoon. In deze zwangerschap ben ik er bewuster mee omgegaan dat ik opnieuw een angst voelde dat het niet goed zou aflopen en heb hier met de arts over gesproken. Vanuit mijn verstand heb ik toen beredeneerd dat mijn gedachten onzin is en ik me eroverheen moest zetten. Bevallen is toch iets natuurlijks? En als er iets mis gaat, dan zijn de artsen er. In mijn omgeving heb ik toen gemeld dat mijn angst verdwenen was en daarmee was het klaar. Echter bleef het gevoel op de achtergrond.

De bevalling heb ik vanuit mijn verstand doorgezet en na weeën opwekkers, ruggenprik, knip en tang is het kindje op natuurlijke wijze geboren. Na de geboorte kreeg ik hem al vrij snel bij me wat ik ook heel graag wilde omdat ik dit bij de eerst had gemist (na de spoedkeizersnee kreeg ik hem alleen heel even te zien en vervolgens moest ik 1,5 uur wachten op de uitslaapkamer wat ik heel erg vond). De placenta was ook vrij snel daarna geboren en ik probeerde heel erg van mijn eerste momenten met mijn kleintje te genieten. Dit koste mij op dat moment erg veel moeite. Ondertussen waren de artsen en verpleegkundige bezig om mij te hechten en ik werd steeds zwakker en er kwam steeds meer personeel bij. Er werd mij na 5 minuten gemeld dat ik naar de operatietafel gebracht ging worden omdat mijn baarmoeder niet wilde samenknijpen. Ze zouden een ballonnetje inbrengen zodat het bloeden kon worden gestopt. Op het moment dat ze me wegreden naar de OK had ik al ruim 3 liter bloed verloren en voelde ik dat ik weg zakte. Er kwam een soort algehele rust over me en in die paar seconden stelde ik mijzelf ook de vraag. Ga ik nu dood? Direct daaropvolgend was mijn antwoord: Nee, ik ga vechten. Dit is ook het laatste wat ik weet totdat ik 22 uur laten op de IC wakker werd. Ik had toen 2 zware operaties achter de rug, 25 zakken met bloedproducten gekregen (13 liter bloed verloren), ze hadden mijn baarmoeder moeten verwijderen en ze zijn aan het vechten geweest om mijn stollingsniveau op orde te krijgen. Dit zijn voor mijn naasten hele spannende uren geweest en uiteindelijk hebben ze gaasjes in mijn buik als stollingsmiddel gebruikt om het bloeden te stelpen en deze laten zitten. Mijn lichaam moest vervolgens de tijd krijgen om stolling aan te maken voordat ze verder konden. Na ongeveer 10 uur konden ze gelukkig weer verder met de operatie en konden de gaasjes verwijderd worden. Zo ziek als een hond ben ik na het wakker worden op de IC gaan vechten voor mijn man en mijn 2 kinderen. Na 2 weken mocht ik ook al naar huis. Wat waren we blij. Helaas ben ik vervolgens nog 2x in het ziekenhuis terecht gekomen. Ik had hoge koorts. Wat bleek. De gaasjes die het bloeden hadden gestelpt en vervolgens waren verwijderd waren toch gaan irriteren en ontsteken. Na een aantal antibioticakuren en medische handelingen was dit gelukkig ook verholpen. En ongeveer 4 weken na de bevalling mocht ik definitief naar huis.

Dit is een hele heftige periode geweest waarin ik zelf alleen maar bezig ben geweest om vooruit te kijken om lichamelijk zo snel mogelijk te herstellen zodat ik er kon zijn voor de kids. Psychologische hulp kregen we voldoende aangeboden vanuit ziekenhuis en huisarts alleen wuifde ik dit weg. Mijn nuchtere zelf vond dit totaal overbodig. We waren er allemaal nog en lichamelijke herstel was belangrijker: ik wilde zo snel mogelijk voor mijn eigen kinderen kunnen zorgen. Ik had al zoveel eerste momenten van mijn tweede kindje moeten missen. Na een aantal onderzoeken bleek ik verder geen definitieve lichamelijke schade eraan over gehouden te hebben en na 5 maanden knokken gaf ik een bedankfeestje voor iedereen die ons gezin had geholpen, begon ik weer voorzichtig aan met werken. Alles moest maar weer normaal gaan functioneren en ik moest optimaal van mijn gezinnetje kunnen genieten.

Ik heb mijn gevoel ruim 3 jaar kunnen uitschakelen, totdat ik vorig jaar met een zware burn-out thuis kwam te zitten. Pas toen realiseerde ik me dat ik een (bevallings)trauma had opgelopen. Met cognitieve gedragstherapie en EMDR heb ik het inmiddels een plekje kunnen geven. Nu gaat het gelukkig al een stuk beter maar ik ben er nog steeds niet.