Bevallingsverhaal Chantal
Ik ben Chantal 32 jaar, mama van onze geweldige dochter Jailey
Het begon ongeveer 4 jaar geleden, ik stopte met de pil.
Na maanden bleef mijn eerste menstruatie uit dus werd het tijd voor een bezoekje aan de dokter. Om dit verhaal even kort te maken, het zou niet lukken om spontaan zwanger te raken…. Het zou de weg van ivf gaan worden vertelde de dokter. We besloten het even te laten want die weg zagen wij echt niet zitten! Maar het bleef wel door ons hoofd spoken en ondertussen bleef een natuurlijke zwangerschap uit.
Op kraambezoek bij vrienden kwamen de emoties los en we gingen met hun in gesprek over onze situatie, uit dat gesprek kwam een privékliniek ter sprake, ik was meteen enthousiast en ik zag het weer helemaal zitten! Dit paste helemaal bij ons.
Wat was ik zenuwachtig om een afspraak te maken, maar ook blij, ik voelde dat het helemaal goed ging komen!!
Eenmaal in de privékliniek bleek ik voor de eerste keer een eisprong te hebben gehad, die had ik al die tijd nog nooit gehad.. Wow geweldig nieuws! Er werd besloten om de cyclus een maand te volgen en met succes het eitje werd bevrucht!!!
Zwanger! Een super zwangerschap heb ik gehad, nergens last van, tot de laatste 4 weken gewerkt in het kappersvak! Vrij uniek omdat het zwaar werk is. Na 40 weken nog geen baby, ik had het wel gehad met die buik, van mij mocht ze komen. Na 41,5 week begonnen de weeën, op 15 november 2015 om 03:15 uur. Het waren meteen rug weeën, heel fijn.
Om 08:15 uur was het zover om naar het ziekenhuis te gaan, joepie het kon maar niet snel genoeg voorbij zijn!!
Zooo wat een pijn heb ik gehad van die rug weeën, ik kon niet zitten of liggen alleen maar lopen, lopen en nog eens lopen… Uiteindelijk mocht ik persen, maar dat liep allemaal niet zo soepel en ben ik van het geboortehuis overgedragen aan het ziekenhuis.
Infuus, weeën opwekkers en weet ik veel wat nog meer om alles voorspoedig te laten lopen. Het zou een knip worden en als dat niet hielp een spoed keizersnee. Het bleef bij de knip, het was een super zware bevalling zeiden ze en zo voelde het voor mij ook! Daar is ons mooie meisje van 3205 gram, een mooi gewicht! Dit is ook het moment dat ons leven voorgoed veranderde….
Na heel veel pijn, vervelende dingen en heel veel ziekenhuisbezoeken verder, is er geen goed nieuws voor mij… Ik heb aan mijn bevalling een zenuwenbeschadiging overgehouden, genaamd nervus pudendus en een afgescheurde bekkenbodemspier! Dit is zo zeldzaam dat ze er weinig raad mee weten, uiteindelijk zit ik wel bij een dokter die er gespecialiseerd in is, maar het is allebei blijvende schade..
Ik heb dag in dag uit pijn, hierdoor zit ik onder de medicatie en mag ik geen autorijden. Ik kan niet lang staan, niet lang lopen en eigenlijk ook niet fietsen, maar daar heb ik me doorheen gezet en ik heb ondertussen ook een elektrische fiets. Fietsen is niet prettig, maar ik kan in ieder geval wel weg want anders komen de muren helemaal op me af!!
Voor dagjes weg heb ik een rolstoel, een hele stap om dat te gaan doen. Je moet je leven zo aanpassen, alles wat normaal is dat bestaat voor ons niet meer… Ik zit nu in het gevecht met de acceptatie… een heel moeilijk iets! Een roze wolk heb ik niet gehad, de eerste weken kon ik mijn dochtertje niet zelf verzorgen. Ik kon niet alleen thuis zijn, constant had ik hulp nodig, daar heb ik nog steeds heel veel moeite mee, de kraamtijd komt nooit meer terug!!
De toekomst, ik weet niet hoe die gaat lopen, de dokter kan er ook niets over zeggen. We zullen zien wat de toekomst brengt voor ons, het is allemaal afwachten, de pijn zal altijd blijven alleen (heel erg raar) je “went eraan”. Gelukkig hebben we een super makkelijke dochter en heb ik een geweldige man die me overal in helpt en steunt!
Ik heb vorig jaar twee revalidatie trajecten gevolgd en ik heb EMDR-therapie gehad, maar dat heeft mij niet geholpen, waarschijnlijk omdat het nog zo’n warboel in mijn hoofd is en ik helemaal overprikkeld ben. Zelfs met een koptelefoon op hoor ik nog geluiden die je “eigenlijk” niet kunt horen, zo ver weg en heel zachtjes. Wat voor een therapie ik nu ga krijgen weten we nog niet, ik sta nu op een wachtlijst voor langdurige ggz.
Als alles uiteindelijk een beetje loopt en ik meer rust in mijn hoofd krijg, volgt er waarschijnlijk nog een derde revalidatie traject.
Verder doe ik wekelijks bekkenbodemtherapie en medisch sporten. Ook dit is een plan voor de toekomst, want als ik niks met mijn lichaam doe of blijf doen, dan wordt alles alleen maar erger. Mijn spieren, bekken en de rest van mijn lichaam zijn zo zwak dat het jaren duurt voordat het enig sinds stabiel is!
Maar het enigste wat ik eigenlijk wil is mijn oude leven terug…. Ik had nooit gedacht dat ons leven na een bevalling zo zou eindigen!