Bevallingsverhaal Miranda

Na een goede zwangerschap braken precies op de uitgerekende datum mijn vliezen. Het was nacht en de verloskundige adviseerde me om nog even wat rust te pakken. Hoewel ik al weken uitkeek naar de bevalling en niet kon wachten om de oerkracht te ervaren die blijkbaar bij een bevalling vrijkomt, werd ik die nacht heel onrustig. Een paar uur na het eerste telefoontje hebben we de verloskundige weer gebeld, ze kwam eraan. We wilden graag thuis bevallen en alles was er klaar voor, maar alles in mij schreeuwde dat we naar het ziekenhuis moesten. Gelukkig zag de verloskundige mijn onrust ook en gingen we (met nog maar twee cm ontsluiting) naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen werden de weeën heftiger en vorderde de ontsluiting redelijk snel. Zes uur na het breken van de vliezen mocht ik persen. In de twee uur die volgden hebben we van alles geprobeerd: liggend, op handen en knieën, op de zij, op de baarkruk, maar de baby kwam niet. Na twee uur actief persen werd ik overgedragen aan de verloskundige van het ziekenhuis.

Na een echo bleek onze dochter als een sterrenkijker te liggen waardoor ze de draai niet kon maken. De verloskundig stelde voor om te wachten, in de hoop dat de baby nog zou draaien. Om de pijn draaglijk te maken, kreeg ik pijnstilling. Hoewel mijn baarmoeder nog steeds weeën aanmaakte, kon ik door die pijnstilling tussendoor wat uitrusten. Na twee uur “rust” werd er weer een echo gemaakt. Onze dochter was gedraaid, maar nog net niet genoeg. Dus nog een uur wachten. Inmiddels maakte mijn baarmoeder al vier uur persweeën. Na een volgende echo bleek onze dochter gedraaid en mocht ik weer persen. Na nog eens een uur actief persen is ze natuurlijk ter wereld gekomen.

Toen begon de ellende. Ze werd op mijn borst gelegd en ik probeerde van d’r te genieten maar ik had zo’n pijn dat dat niet lukte. Artsen stonden op mijn buik te drukken omdat ze dachten dat de volledige placenta er niet uit was gekomen waardoor mijn baarmoeder niet wilde samentrekken. Door de pijn en het getrek aan mijn lijf wilde ik onze dochter niet meer op mijn borst, het was te veel. Inmiddels stonden er vier artsen om mijn bed en was ik bijna een liter bloed verloren. Na drie injecties die ervoor hadden moeten zorgen dat mijn baarmoeder zou samentrekken maar geen effect hadden, werd besloten dat op de OK gekeken moest worden of er een stukje placenta was achter gebleven in de baarmoeder. Het ging zo snel. Een arts riep dat hij ging kijken of er een OK vrij was, ik wilde mijn moeder nog bellen om te vertellen dat ze oma was geworden, maar verder dan ‘Hoi mam, ze is geboren en nu ga ik naar de OK’ kwam het gesprek niet. Ik kon nog net mijn man een kus geven en weg was ik.

Het volgende dat ik me weer kan herinneren is dat ik op de uitslaapkamer lag. Ik voelde me zo alleen. Geen arts die naar me omkeek, net moeder geworden, kindje niet bij me, zere buik, zere keel (van de beademing). Ik had geen idee wat er was gebeurd. Toen er eindelijk een verpleegkundige bij me kwam zou mijn man gebeld worden. Het duurde lang, heel lang. Ik voelde me heel zwak, begon te trillen. Toen ik dat aangaf werd er geconstateerd dat ik het koud zou hebben, wat volgens mij helemaal niet zo was, toch werd en een warmte slang in mijn bed gelegd. Ik voelde me zwakker en zwakker maar er werd niet naar geluisterd. Gelukkig was daar mijn man, samen met onze kersverse dochter.

Uiteindelijk werd ons verteld dat er geen stukje placenta achter gebleven was, maar mijn baarmoeder bleek ‘lui’ te zijn, zoals het werd genoemd. Zelf noem ik het, na zes uur persweeën waarvan drie uur actief persen, liever overwerkt. Ik had bijna 3,5 liter bloed verloren, had een hb gehalte van 3,9 maar was stabiel volgens de artsen.

Maar ik bleek helemaal niet stabiel! Ik begon steeds heftiger te trillen en voelde dat het mis was. Riep tegen mijn man dat ik shock raakte en dat hij wat moest doen en toen raakte ik buiten bewust zijn. Ik kreeg een enorme rust over me heen en dacht dat dit het was. Ik dacht echt dat ik doodging, maar het voelde goed, net of ik me erbij neer had gelegd. Die enorme rust, die was heel fijn. Maar duurde, achteraf gelukkig, niet lang. Ik werd ’teruggehaald’. Ik was omringd door rust en alles was goed, en werd daar hardhandig weer uitgesleurd. Zo voelde het. Achteraf hoorde ik dat mijn bloeddruk op dat moment snel daalde en mijn hartslag snel steeg.

Toen ik weer bij kwam lag ik aan allerlei slangetjes, waaronder bloed. Na het eerste zakje bloed werd mijn toestand opnieuw bepaald. Ik kreeg nog een zakje bloed maar was stabiel genoeg om terug te gaan naar de kraamafdeling.

Na drie dagen ziekenhuis mochten we naar huis. Ik was heel zwak, had al drie nachten bijna niet geslapen en was heel angstig. In de dagen die volgden werd dit allemaal veel erger. Ik beleefde het moment van bijna doodgaan keer op keer, en werd telkens badend in het zweet wakker. Fysiek was ik een wrak. Van bed naar de wc lopen kon ik bijna niet, ik was continu duizelig en had 0 energie. Mijn dochter interesseerde me eigenlijk helemaal niet. Gelukkig hadden we een fantastische kraamhulp. Ze heeft zoveel voor ons gedaan en geregeld. Ze heeft heel veel met mijn man gepraat, waarover hij nu zegt dat dat zijn moment van verwerken is geweest. Ze heeft mij in de gaten gehouden en de verloskundige gewaarschuwd dat het zowel fysiek als mentaal niet goed met me ging. Ze pikte alle signalen op en heeft ernaar gehandeld. Ik ben haar ontzettend dankbaar. Dankzij haar heb ik direct goede hulp gekregen.

De verloskundige heeft direct een gespecialiseerde psycholoog ingeschakeld, waardoor ik twee weken na de bevalling al met de psycholoog zat te praten. De diagnose was PTSS (posttraumatische stress stoornis). De eerste weken had ik drie keer per week een afspraak met de psycholoog. We werkten eerst aan de band met mijn dochter. Gelukkig was dat snel hersteld en had ik weer iets om voor te leven. De behandelingen in de weken, maanden, erna stonden in het teken van traumaverwerking. Naast gesprekken, heb ik een aantal EMDR-behandelingen gehad, wat heel heftig was maar wat me ontzettend veel heeft gebracht. In de eerste plaatst heb ik door deze behandelingen het ‘bijna doodgaan’ los kunnen zien van de geboorde van mijn dochter. Daarnaast kan ik nu terugkijken op de gebeurtenis zonder heftige emoties van angst.

In de eerste weken na de bevalling was ik voornamelijk heel angstig. Ik durfde niet eens naar beneden. Ik heb twee weken doorgebracht in bed omdat dat mijn veilige omgeving was. Ik was ervan overtuigd dat het een fout was dat ik nog leefde en zag overal gevaar. Na twee weken ben ik heel voorzichtig naar beneden gegaan en werd dat ook een veilige plek. Zo heb ik op alle plekken weer moeten ontdekken dat het ‘veilig’ is. De slapeloze nachten werden nachten met nachtmerries waarna ik badend in het zweet wakker werd. Deze nachten gingen weer langzaam over in nachtmerries waarin ik achtervolgd werd (door de dood). Als ik overdag even rustig zat, herbeleefde ik alles weer. Alles en iedereen was een potentiële ‘doder’. Na vijf maanden durfde ik voor het eerst weer naar mijn werk, al was het toen maar voor twee keer per week twee uurtjes. Er kwam weer een beetje ritme. Maar helaas ging de herbeleving en de angst niet over. Na tien maanden kon ik weer redelijk functioneren maar mijn nachtrust was nog slecht en mijn concentratievermogen en energie nog laag. Ik kreeg de tip om acupunctuur te proberen. Dit heb ik gedaan en dit heeft mij erg goed gedaan. De nachten werden rustiger en er kwam meer rust in mijn hoofd.

Het heeft uiteindelijk elf maanden geduurd voordat ik me voor het eerst weer mezelf voelde. Wat een heerlijk moment was dat! Op pad gaan zonder angst, gaan slapen zonder bang te zijn voor nachtmerries, niet continu op je hoede zijn, niet meer elke dag weer aan dat nare moment denken.

Inmiddels is het bijna 14 maanden geleden en gaat het heel goed. Ik word nog steeds emotioneel als ik hierover praat en ben gespannen als vriendinnen gaan bevallen. Een jaar geleden dacht ik dat ik nooit meer gelukkig zou zijn, maar dankzij de juiste hulp, hard werken en veel geduld ben ik nu een trotse en gelukkige moeder.