Getraumatiseerd door een episiotomie en machtsmisbruik tijdens de bevalling

4 jaar geleden is het nu, dat ik ben bevallen. Op papier een prima bevalling zoals zoveel vrouwen op papier ongetwijfeld een prima bevalling hebben gehad. Maar voor mij was het helaas een bevalling die diepe wonden heeft achtergelaten. Die diepe wonden waren op 2 manieren voelbaar, fysiek door de pijn van de episiotomie en mentaal door het machtsmisbruik wat heeft plaatsgevonden. De PostTraumatischeStressStoornis heeft zich inmiddels omgezet in een secundaire tokofobie. Nu ik zwanger ben van mijn 2e kies ik bewust voor een geplande keizersnede onder het motto: ”Fool me once shame on you, fool me twice shame on me”.

Voorbereiding van de bevalling:

Ik was niet echt bang voor de bevalling, gezonde spanning had ik wel. Mijn moeder had prima bevallingen gehad en ik had meerdere cursussen gedaan waaronder hypnobirthing. Ik voelde me prima voorbereid. Ik had tevens een epi-no gekocht en was trots op de resultaten die ik daarmee zag! Ik had meer ruimte dan ik dacht daar beneden.
Ik had een verloskundepraktijk in Amsterdam Oost en die waren niet echt professioneel. De ruimte en organisatie er achter waren vaak rommelig. De bloeddrukmeter was zo oud dat hij het niet meer deed. Ik zag dit niet echt als een probleem omdat ik vooral vertrouwde op mijn eigen kracht, naïef achteraf.

Voorweeën en aanloop naar de bevalling:

Toen ik na 30+ uur voorweeën belde werd er gemeld dat er een vervangster zou komen. Dat klopte, er kwam een zeer jonge verloskundige met een orthodoxe geloofsuiting op haar hoofd. Nu is dat op zich natuurlijk geen probleem alleen had de dame in kwestie duidelijk geen zin om te werken op deze zondag. Ze kon niet op mens-niveau contact maken met mij en was nogal afgesloten. Tja, en wat doe je dan? Op je strepen staan of je afsluiten? Ik koos voor het laatste.
De vervangende verloskundige vertelde me dat ik naar het ziekenhuis kon omdat ik 6 cm ontsluiting had en dit deden we dan ook maar. Echter bleek niets minder waar, in het ziekenhuis vertelde ze me dat ik op 4 cm zat en dit was psychologisch na die 30+ uur een enorme klap. 3 keer raden wie deze klap met mij kon opvangen? Juist helemaal niemand! Want het was druk in het ziekenhuis, zondag en er was duidelijke onderbemanning. De vervangende verloskundige was snel naar huis gegaan toen ik na het ”4 cm” nieuws besloot over te gaan tot een ruggenprik om een beetje te kunnen uitrusten.
Ik was in eerste instantie blij met de overdracht. De verloskundige in het OLVG oost kwam kundig over en was respectvol over het feit dat ik een ruggenprik wilde. Achteraf bleek dat ik ook had kunnen kiezen voor remifentanil, maar ja, vanwege de drukte was er niet echt tijd voor ze om de zaken weloverwogen te bespreken en dit deden ze dan ook maar niet. Ik kreeg wel netjes een kaart met de risico’s van de ruggenprik maar ik had al eerder een ruggenprik gehad voor operaties en was er bekend mee dus geen nieuws op dit vlak.
Ik kreeg vervolgens de informatie dat de ruggenprik over 30 minuten gepiept zou zijn, prima. Echter werd dit een uur en een kwartier waarin ze mij, jawel, onder de douche vandaan hadden gehaald en met infuus en al op bed hadden geparkeerd. Ik lag dus letterlijk vast aan een bed met allerlei snoeren waardoor mijn bewegingsruimte nihil was. Bevorderlijk voor de pijnbeleving? Niet echt, ik raakte totaal in paniek.
Had ik al verteld dat ik ondertussen de klinisch verloskundige bij elkaar ongeveer 2 minuten had gezien en alles alleen moest verwerken met daarnaast een zuster van een andere afdeling die zelf in paniek raakte? O jazeker, het was duidelijk, ik stond er alleen voor.
Gelukkig was de anesthesist een super aardige vrouw die empathisch en meelevend was. Hahaha, nee natuurlijk niet. Haar tekst was toen ze de kamer binnen liep: ”Ik hoor dat er paniek is?”. Om vervolgens over te gaan op vragen stellen die haar lage EQ nog net konden produceren zoals: ”Vertel, wat doe je in het dagelijks leven?”. Mijn antwoord: ”Ik heb een heel groot bedrijf”. Haar antwoord:”o”. Vandaag de dag nog steeds geen idee hoe ik deze ”o” moet interpreteren.
Na de ruggenprik kwam de langdurig afwezige klinisch verloskundige toch even binnenwippen met de vraag of ik even wilde rusten. Nou, dat wilde ik wel.

Starten met persen:

En ja, het onvermijdelijke zat er dan toch aan te komen, er moest geperst worden. En ik zat ondertussen op volledige ontsluiting, dus wanneer ik wilde persen kon dat. In mijn dossier staat dat de vk zag dat ik reflectoire persdrang had, nou dat is wel een hele wonderlijke ”wishfull thinking” achtige constatering, want het was toch echt een rationele beslissing van mij om over te gaan tot persen. Ik zat er ondertussen 40 uur in en was er klaar mee.
En ja persen, ik voelde niets, top was dat. En het lukte me prima, ik kreeg eigenlijk alleen maar complimenten dat het zo goed ging enzo. Ik bleef maar vragen naar mijn progressie maar kreeg hier geen antwoord op. Het door mij gewenste antwoord als in: ”je zit nu op 50% of H2 of iets dergelijks” bleef uit, en ze bleef maar zeggen dat het goed ging, dus stopte ik maar met vragen, achteraf dom. Want progressie is kennelijk een ding voor verloskundigen die nogal knip-graag zijn. En ik voelde mijn progressie niet dus ik was compleet afhankelijk van de berichten van de verloskundige.
Alles ging dus prima tot de H4 aan toe, wat ik niet wist trouwens, dat ik al op H4 -oftewel de laatste meest vergevorderde fase- zat. Maar wel dat ik moest kotsen en hard ook, ik gaf dit aan, maar drie keer raden wie inadequaat reageerde? Juist, ik kreeg zo’n klein niervormig bakje tegen mijn mond aan gedrukt wat er voor zorgde dat ik over mezelf heen kotste. Mijn nek, mijn topje en gezicht zaten onder de kots. Mijn topje en daarmee laatste baken van waardigheid moest uit. Wat verschrikkelijk was. Ik begrijp die verhalen en mythes over dat naakt zijn je niets meer kan schelen niet, dat had ik helemaal niet. Ik vond het verschrikkelijk en vernederend. Ik kan me nog goed herinneren dat ik toen zij: ”Wat is dit voor mens onterende hel?”. Ik wilde niet naakt liggen. Ik wilde niet onder de kots zitten. Ik wilde niet dat het personeel net deed alsof het ze niets kon schelen. Ik wilde niet dat mijn gevoelens hierover helemaal genegeerd werden. Maar dat werden ze wel. Alles werd genegeerd en ik moest verder persen. Ik kreeg staccato instructies om verder te persen, actief begeleiden, noemden ze dat in mijn dossier. Maar onder de noemer ”actief begeleiden” valt dus niet dat je informatie krijgt over hoe ver je bent.
Ik had geen idee dat ik al vergevorderd was qua persen want ik kreeg daar geen informatie over. Halverwege bij H2 hadden ze al geroepen dat ze haartjes zagen, dus wist ik veel. Op dit moment moest ik psychologisch even bijkomen. Dit deed ik dan ook, in mezelf gekeerd deed ik net alsof ik nog aan het persen was, want ik merkte dat ze dat graag wilde, maar ik nam even pauze in mezelf want ik had geen pijn en ik had ook geen haast, ik had me er op ingesteld dat het even kon duren. Ik zag bevallen als een marathon, een duurloop waarbij ik niet alleen maar wilde sprinten. Ik wilde gewoon even wandelen. Ik ging er vanuit dat een bevalling met een ruggenprik 2 tot 3 uur kon duren.

Machtsmisbruik en het weghouden van informatie over inknippen bevalling:

Hier ontstond het grootste communicatie probleem ever tussen mij en de verloskundige met helaas vergaande en traumatische gevolgen voor mij. Terwijl ik in mezelf even aan het rusten was heb ik wel gewoon een beetje op halve kracht mee geperst. De weg van de minste weerstand. Ik merkte gewoon dat ze dit zo graag wilde dus ik perste maar een beetje mee met de koude instructies en dacht hier verder niet over na. Het ging verder goed dacht ik want ik kreeg geen klachten. Ook met mijn kleine ging het goed want ik kon de ferme hartslag volgen op de monitor. En tja bij een ruggenprik zou ik zeker toch wel een beetje extra tijd krijgen?
FOUTE inschatting van de eeuw. Want terwijl ik met een heerlijke koele doek op mijn hoofd half lag te chillen werd er zonder dat ik het wist voorbereidingen getroffen om mijn kut eens even goed open te knippen en zo ruimte te maken voor de baby om geboren te worden. Ik heb hier niets maar dan ook echt helemaal niets over meegekregen!! Ik heb de verdoving waarschijnlijk niet gevoeld omdat ik al verdoofd was en ik had voornamelijk mijn ogen dicht gedurende de bevalling dus ik heb ook niets gezien. Er is nooit aan mij aangegeven dat er stagnatie was of dat ik iets niet goed zou doen op het gebied van persen ofzo. Toen het goed ging, hoorde ik de hele tijd dat het zo goed ging, maar toen er kennelijk geen vordering meer was (ja duh, ik was aan het ”wandelen” en niet keihard aan het persen) werd er niets over gezegd. Ik was dus totaal in de veronderstelling dat het wel prima ging! Er is op geen enkele manier aan mij gecommuniceerd dat er urgentie was. Nee, niets van dit alles, er was gewoon rust, alles ging prima en ik deed het goed. Maar de verloskundige was zonder dat ik het wist haar geduld verloren en wilde in een moment van ongediagnosticeerde godcomplex het kind geboren laten worden.
Achteraf heb ik bij elkaar kunnen puzzelen dat het is gebeurt op het moment dat mijn man bij mijn gezicht kwam zitten. Hij en de rest van de kamer besefte wel degelijk wat er stond te gebeuren. Hij zag dat er een schaar uit de verpakking werd gehaald en was gewaarschuwd door vrienden er vooral niet naar te kijken. In een poging zichzelf te beschermen vergat hij mij en richtte hij zich op mijn gezicht. Hij heeft gehoord dat er in een laag volume door de verloskundige aan de verpleging werd gemeld dat ze ”ruimte ging maken”. De woorden:”knip””inknippen” of ”episiotomie” zijn nooit benoemd, iedereen -behalve ik- wist hoe laat het was en hoefde hier kennelijk geen woorden aan vuil te maken. Mijn man heeft altijd direct bevestigd dat er geen enkele intentie was om mij te informeren en voelt zich een stommerd dat hij mij niet heeft kunnen beschermen door het tegen te houden. Het was een zeer routineuze bedoeling waarbij er zeer bewust alleen woorden zijn gebruikt waaruit ik absoluut niet kon opmaken dat ik ingeknipt zou worden. Ik heb later vernomen dat veel verloskundigen dit op deze manier doen. Ze doen dit om 2 redenen, je maakt een vrouw niet bang voor wat er gaat gebeuren en je krijgt geen weerstand/drama op het moment zelf, want dat werkt zo vervelend.
Dat ik voor en op het moment van inknippen zelf nog in staat was om zelf mijn kind uit te persen had de klinisch verloskundige even niet meegenomen in haar overwegingen. Het was 100% haar beslissing en zij had voor mij ingevuld dat ik het kennelijk niet meer in staat was om mijn kind uit te persen. Ze vond het kennelijk ook niet nodig om mij te informeren of een laatste kans te geven. Dus zonder dat ik het wist en zonder dat ik geïnformeerd was knipte ze mijn bekkenbodem naar de klote. Mijn mooie epi-no kut, helemaal naar de haaien. Iedereen in de kamer was op de hoogte incl. mijn man maar niemand voelde de behoefte om mij even te informeren of om me de kans te geven om het te voorkomen. In het dossier staat dat onze kleine niet direct werd geboren na de episiotomie (duh, ik was nog steeds aan het ”wandelen’ en absoluut niet op volle kracht aan het persen). Achteraf heb ik begrepen dat daardoor direct de gynaecoloog werd gebeld voor een vacuüm?? Wat?? Hoezo niet even eerst bij mij checken? Wie moet hier nu dat kind baren, gij of ik? What the fuck is wrong with these people??
Toen de gynaecoloog op de kamer was, veranderde voor het eerst de energie in de kamer en werd er pas voor het eerst urgentie geuit naar mij toe. Ik had ondertussen door dat er iets aan de hand was want nu was er duidelijk urgentie. Deze urgentie moest ik overigens uit de toon van de persinstructies halen want nog steeds was er geen uitleg over hoe het nu ging of wat de plannen waren, maarja de pers instructies werden ineens heel fel. Wist ik veel dat dit was omdat die knip ondertussen tering hard aan het bloeden was. Ik begreep in ieder geval uit de toon dat het nu menens was, stopte met wandelen en zette het op een sprint, boodschap begrepen! Ik zette nu de welbekende oerkracht aan en perste mijn meid er uit. Ik hoor de gynaecoloog nog zeggen: ”Zo jij bent sterk” en hoorde mezelf denken: ”Hoezo? Dit is toch gewoon de bedoeling nu, dat ik haar er nu uit pers?” Achteraf begreep ik pas dat hun reptielenbreinen al in de tunnelvisie vast zaten die ik zou omschrijven als: ”Deze dame is niet in staat om haar eigen kind uit te persen, laten we haar bevalling overnemen en ingrepen gaan doen, waar ligt mijn schaar/vacuüm?”. Vervolgens werd mijn meid met apgar 9-10 bebloed op mijn borst gelegd.
Dat beeld van een baby onder de bloed, mega traumatisch, dat achtervolgt me nog vaak. Het bloed staat nog altijd symbool voor het onrecht wat mij is aangedaan. Een bewijs van het misdrijf dat heeft plaatsgevonden. Een totaal misbruik van macht. En onnodig zo, onnodig, had mij gewoon geïnformeerd en mij mijn kind laten uitpersen.
En nu moest er natuurlijk gehecht worden, wist ik veel dat dit voor een knip was. Want ik werd als volgt geïnformeerd: ”Ik ga je nu hechten, daar doe ik meestal lang over want ik doe het liever goed”. ”Ok… dank je wel”, stamel ik nog uit, niet wetende dat ik door haar toedoen zo gehecht moest worden. Een knip is namelijk geen ”knipje” zoals sommige verloskundigen het van te voren wilden doen laten overkomen. Het is vol de schaar zetten in de zijwand van je vagina waarmee je de vaginahuid zo’n 5-7 cm openjakkerd en onderliggende bekkenbodem spieren doorknipt. Hiermee versnel je -je verwacht het niet- de geboorte. Ja, klopt indd. als je een kut open knipt komt het kind er wat sneller uit. Ik werd gehecht en dit duurde lang en daarna kreeg ik te horen dat ik paracetamol kon nemen en dat ze naar huis ging want haar dienst zat er op, het was mooi weer buiten, en ze ging weg. En zo werd ik onwetend over mijn schade een tijdje later in een rolstoel gehesen en naar de auto gereden.

Thuiskomen na de bevalling met knip:

Ik kwam thuis en wist dus niet wat er was gebeurd, door de verdoving voelde ik het ook nog niet, ik ben thuis in bed in slaap gevallen totdat ik werd gewekt door een hongerige baby en een opkomende pijn daar beneden. Ik spande mijn bekkenbodem aan door een beweging die ik wil maken en schrok met helemaal de tyfus omdat ik direct opmerk ik dat ik aan de linkerkant helemaal geen spierspanning voelde in mijn bekkenbodem. Wat ik toen nog niet wist was dat aan die kant de spieren verdoofd en doorgeknipt waren. Vervolgens werd de pijn werd al snel bizar heftig. Iets wat je misschien zou verwachten als je weet dat je kut is opengeknipt maar niet iets wat je verwacht als je denkt dat je gewoon een normale bevalling hebt gehad. Ik ga weer liggen en een paar uur laten herinner ik me ineens dat ik een enveloppe heb meegekregen met info over de bevalling. Ik pak de enveloppe en lees daar: episiotomie. Dat lezen was echt alsof de grond onder me vandaan viel. Alles stond stil, ik kon alleen maar staren naar het papiertje en ik kon het niet geloven. De tranen vloeide over mijn wangen en ik begreep er niets van. Een episiotomie? Waarom? Hoe dan? Wanneer? Waarom? Waarom????
Mijn man kon de vragen die ik had niet beantwoorden. Niemand kon de vragen die ik had beantwoorden. Niemand leek er aanstoot aan te nemen dat mij iets verschrikkelijks was aangedaan. Mijn kraamhulp zei: ”Half Amsterdam is ingeknipt” en leek het normaal te vinden. Ook de verloskundigen met wie ik praat lijken het normaal te vinden hoe het is gegaan. Dit is eigenlijk het begin van de roots van mijn diepe diepe trauma. Waarom is deze verschrikkelijke gebeurtenis voor iedereen maar normaal? Het voelde en voelt nog steeds alsof je tegen je moeder vertelt dat je bent verkracht door je oom en dat je moeder dan zegt: ‘Ja klopt, dat hoort er nu eenmaal bij” , ”Maar je begrijpt het niet, ik ben verkracht”, ”Ja klopt, jij en heel Amsterdam lieverd”. Ik heb het idee dat ik in een soort alternatief universum ben beland waarin mensen hele andere normen en waarden lijken te hebben dan ik. Ik raak diep diep getraumatiseerd door de fysieke pijn en wat me is overkomen maar ook omdat er zo verschrikkelijk lauw wordt gereageerd op mijn verhaal, alsof het normaal is dat iemand je kut open knipt terwijl je dit niet weet!
Ik heb zo verschrikkelijk veel pijn. De worst die mij werd voorgehouden in de folders, dat een episiotomie na zes weken is genezen, blijkt een leugen te zijn. De pijn is verschrikkelijk, traumatisch. Ergens in week 2-3 kijk in een spiegeltje naar beneden en zie de wond een beetje wijken, met alle moed die ik nog heb bel ik de verloskundige op. Ze wil eerst geen tijd maken maar vooruit na aandringen mag ik dan toch komen. Weer lig ik daar met al mijn kwetsbaarheid en benen open. Ik wijs naast de wijking op een hechting die pijn doet en vraag of ze die er uit wilt halen. Dit wil ze niet, haar tekst is:” Het smet er vanzelf wel uit”. Op dit moment kan ik niet meer praten, ik heb geen argumenten meer. Ik laat me als een lamgeslagen dier naar huis sturen. Mijn man haalt na 2 dagen zelf de knoop van de hechting er uit, het verlicht een beetje.
De pijn blijft aanhouden. De tranen ook. Ik begin ondertussen zelf ook te beseffen dat ik een trauma heb opgelopen en begin de symptomen van PTSS te herkennen. Ik slaap amper, onze kleine slaapt ondertussen 6 uur per nacht, maar ik lig wakker. Mijn lichaam verkeerd in een continue fight of flight modus. Niemand lijkt me te begrijpen, dus ik vertel maar niet meer. Ik kan het niet meer aan om een lauwe reactie te krijgen op mijn verhaal dus ik stop helemaal met vertellen. De boodschap is duidelijk: ”Niemand neemt enige aanstoot aan mijn verhaal.” Mijn moeder niet, de verloskundige niet, niemand niet.
Het gevoel dat ik onnodig ben ik ingeknipt, dat er geen echte reden voor was om direct te moeten knippen zonder mij te informeren, blijft maar aan me knagen. Alles ging toch goed? Ik luisterde toch braaf naar alle instructies?? Apgar 9-10, ik begrijp het gewoon niet. Ik besluit om mijn dossier op te vragen en zie een bevestiging staan van mijn vermoedens. Er staat in mijn dossier precies vermeld op welke momenten ik informatie heb gehad en die heb ik indd. niet gekregen rondom het inknippen. Er staat dat er geen vordering meer was wat ik logisch vind want ik was op halve kracht aan het persen en aan het ”wandelen”. Niet op volle kracht aan het persen, simpelweg omdat ik me er niet van bewust van was dat dit al nodig was. Ik had al een afspraak staan met mijn klinisch verloskundige (de 6 weken controle) en neem me voor dit gesprek te gebruiken om helderheid te krijgen, misschien heb ik toch een goede reden om direct te moeten knippen gemist?
Ik ga er op dit moment nog helemaal vanuit dat de klinisch verloskundige na mijn verhaal zal begrijpen dat ze bij mij een verkeerde inschatting heeft gemaakt. Dat ze er voor open staat om haar excuses aan te bieden en zich kan zich inleven in wat mij is overkomen. In mijn fantasie hoor ik haar de woorden uitspreken:”Wat verschrikkelijk voor je zeg, ik heb echt een fout gemaakt en had jou de kans moeten geven om de episiotomie te voorkomen door je goed te informeren. Na dit verhaal begrijp ik vrouwen beter en zal ik er alles aan doen om beter te communiceren. Ik begrijp heel goed dat het jouw bevalling is er niet die van mij en dat ik met mijn poten van je af moet blijven tenzij er echt een noodgeval is”
Eenmaal bij de verloskundige gaat het gesprek ietwat stroef al doet ze haar best om aardig te blijven. De systemen werken niet en ze lijkt geïrriteerd. Ik had zelf mijn dossier al uitgeprint en dit is handig want ze heeft geen idee meer wie ik ben. Logisch want ik heb haar amper gezien gedurende mijn bevalling en contact maken op mensniveau is duidelijk niet de reden waarom ze in een ziekenhuis is gaan werken. Ik probeer te begrijpen waarom ik ben ingeknipt maar het blijkt dat hier niet echt een reden voor is. Het blijkt voornamelijk een preventieve ingreep om ”erger” te voorkomen. Mijn diepste angsten worden werkelijkheid, ik ben het slachtoffer geworden van routine. Een niet wetenschappelijk onderbouwde Nederlandse gewoonte om bij onvoldoende snelheid in de bevalling de snelheid maar even een handje te willen helpen. Dat ik dit zelf ook had kunnen doen op eigen kracht, is niet iets wat in haar manier van denken zit. Ik loop het gesprek uit en voel me diep diep verbolgen over het feit dat deze beslissing eenzijdig door haar is genomen en dat ze op geen enkele manier lijkt te beseffen hoe heftig en pijnlijk deze ingreep is. Deze vrouw heeft cognitieve dissonantie op een niveau die zeldzaam is maar ze lijkt er zelf in te geloven dat ze goed heeft gehandeld en wederom is er geen enkele erkenning en dieper begrip voor mijn kant van het verhaal. Ik wil schreeuwen:”Had met je poten van mij afgebleven, ik kon mijn kind zelf nog uitpersen!!” maar het komt er niet uit, ik ben te beschaafd.
Mijn trauma woekert ondertussen door en wordt gevoed door mijn aanhoudende pijn. Wat doet het pijn zeg die episiotomie. Niet normaal. Ik laat me controleren door de gynaecoloog want dit is toch niet normaal? De gynaecoloog zegt dat het prachtig is genezen en schrijft in het dossier dat ik geen pijn heb door de episiotomie. Serieus, kan je alleen maar aangenomen worden in de geboortezorg als je hoog scoort op cognitieve dissonantie? Wederom geen erkenning en veel pijn. Ondertussen denk ik nog dat er iets mis is met mij dat ik zo veel pijn heb en dat ik de enige ben met zoveel klachten. Ik ben er op dit moment nog niet van op de hoogte van het feit dat heel veel vrouwen heel lang veel pijn hebben van deze ingreep. Ik leef nog steeds de leugen die mij is voorgehouden door de officiële bronnen van informatie waarin staat dat het na 6 weken is genezen.
Ik ga naar de huisarts, totaal uitgeput van maanden niet slapen, de huisarts wil me anti-depressieva voorschrijven. Dit wil ik niet, ik heb PTSS geen PND, ik wil slaappillen. Ze begrijpt het en geeft aan: ”Stop met borstvoeding” het is goed zo, neem een avondje slaap nu. Het is goed dat ze dit doet, stoppen met borstvoeding geeft me een stukje leven terug, ik slaap matig of niet op de 3 pillen.

Op zoek naar hulp voor trauma inknippen:

Ik besef me dat ik een trauma heb en dat ik er alleen niet meer uit kom. Ik zoek een specialistische psychologe op het gebied van bevallingsproblematiek die ik vind in de Pijp. Ik krijg geen erkenning. Zij is ook ingeknipt en ziet duidelijk het probleem niet zo. Ik krijg EMDR, dit werkt voor geen meter, en ik stop weer.
Ik vind een gespecialiseerde verloskundige in Den Haag. Ik rij er heen met mijn dossier op zak. Ik besluit dat zij de laatste is die ik om erkenning ga vragen en dat ik het daarna op geef. Ik geef haar mijn dossier en ik vraag: ”Ik denk dat ik onnodig preventief ben ingeknipt en weet zeker dat dit is gedaan zonder dat ik het wist”, als jij nu zegt dat dit ok is en dat hier een goede reden voor was laat ik het rusten. Ze bevestigd al mijn diepste angsten. Het was niet echt nodig en nee het is niet normaal dat dit zonder toestemming is gedaan maar dit gebeurt helaas ontzettend veel. Er valt een last weg en ik krijg voor het eerst erkenning. Maar ik merk ook, het verwerken en de boosheid begint nu pas.
Ik dien een klacht in bij het ziekenhuis en ga in gesprek met de gynaecoloog die de vacuüm wilde zetten. Ze geeft wederom aan dat ik een knip heb gehad om erger te voorkomen zoals de kans op schade aan de bekkenbodem. Ik vraag haar hoe het toch kan dat als je graag de kans op bekkenbodemschade wilt voorkomen dat je dan kiest voor een ingreep die 100% zeker bekkenbodem schade veroorzaakt door de bekkenbodem spieren door te knippen. Ze heeft deze argumentatie nog nooit zelf bedacht en geeft aan dat dit haar aan het denken heeft gezet. Ik merk dat ik me wederom helemaal dood erger aan hoe eendimensionaal ze in haar vak staat en wat voor simpele uitvoerder ze is. Erkenning blijft op alle vlakken uit. Dat je bij stagnatie van de bevalling misschien eerst moet checken bij de vrouw zelf of die nog wel op volle kracht bezig is dringt niet door. De arts doet net alsof ze luistert en er wat mee gaat doen. Ik weet maar al te goed dat ze dit niet doet, ze is opgevoed door het systeem en slaafs/simpel in haar denken. De vrouw is een object tijdens de bevalling en haar eigen invloed op het verloop lijkt niet iets wat je moet meewegen als jij als arts of vk besluit tot een ingreep.
De klacht bij de ziekenhuid krijgt natuurlijk geen erkenning, ik probeer contact te krijgen met de verloskundige maar die werkt ondertussen op Bonaire. Ik stuur haar een facebook bericht met mijn tel en email. Ik hoor later dat ze dit bericht heeft gewist.
Ik besluit om een tuchtzaak in te dienen. Omdat ik mensen achter de schermen ken, krijg ik van de voren al te horen dat ze mijn zaak gaan afwijzen en dat de vergadering om dit te doen zelfs al is gepland.
Ik besluit om in hoger beroep te gaan. De klinisch verloskundige heeft zich ondertussen verlaagt tot keihard liegen over dat ze mij uitgebreid geïnformeerd zou hebben om haar hachje te redden. Ik spreek haar hier op aan en zeg dat ik haar gedrag walgelijk vind. Erken gewoon hoe je werkte, je bent zelf ook slachtoffer van een ziek systeem, maar ze neemt het duidelijk persoonlijk en kijkt weg de hoogte in als ik haar aan zie lopen voordat de zaak begint. Van binnen breek ik. Ik zou graag willen dat ze het begrijpt, dat er een hoger plan is, dat er iets van gerechtigheid is voor mij en voor haar. Voor haar omdat ze gewoon slachtoffer is van de zieke manier van werken die ze heeft aangeleerd, voor mij omdat ik na al die jaren toch nog zoek naar de blik van erkenning. Van iemand die het begrijpt. Gelukkig geeft ze aan haar lesje te hebben geleerd en geeft ze aan dat ze vrouwen nu zeer uitgebreid en goed informeert voordat ze de schaar er in jakkert. Ik probeer dit mee te nemen als iets positiefs.

Een 2e kind en opnieuw zwanger:

Na 1,5 jaar alles proberen -incl. nog meer therapie- ben ik nog steeds getraumatiseerd. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar heel veel pijn gehad van de episiotomie. De pijn is er nu niet meer elk moment van de dag maar het is er nog regelmatig. Ik voel het als ik moet werken, bij het zitten in vliegtuigen, bij het sporten, bij het seksen en als ik in de sauna zit. Pijn is een enorme voedingsbodem voor trauma. Ik kom niet verder met therapie en begin met het uitproberen van supplementen.
Het is lastig om in een woud van kwakzalverij iets te vinden wat echt werkt. Maar ik vind uiteindelijk toch iets: PEA oftewel palmitoylethanolamide lijkt te werken tegen de pijn. Ik heb langere pijnvrije periodes! Ook ga ik aan de slag met andere spullen die ik bij de tuinen kan vinden zoals 5-HTP, Gaba, tryptofaan en Sint Janskruid. Ik heb maar weinig gaba nodig om hier baat van te ervaren. Ik begin me nu te beseffen dat het trauma wat ik nog steeds ervaar iets lichamelijks is. Het zijn letterlijk de stofjes in mijn hoofd die blijven vuren en de ”fight or flight” response blijven afgeven. Mijn gedachten zijn positief en rustig maar mijn diepere waarschuwingssysteem voor gevaar is nog steeds te actief. Uiteindelijk kom ik toch langzaamaan tot rust door de supplementen en de afname van de pijn.
2,5 jaar laten ben ik redelijk pijnvrij en begint de PTSS langzaam aan een minder grote rol te spelen in mijn leven. Ik ben gek genoeg nooit depressief geraakt maar voel me nog wel verbolgen. Het diepe gevoel van verraad blijft. Ik heb niet meer dagelijks last van de PTSS symptomen zoals flashbacks, nachtmerries en huilbuien maar het trauma blijft. Ik ben hier mild over naar mezelf. Ik accepteer dat er nooit een geboorte album gaat komen en dat de pijn die ik in mijn hart meedraag over het verraad er altijd zal blijven zitten en dat is ok voor nu.
Ik vraag me regelmatig af waarom vrouwen die ook zo veel pijn overhouden aan hun bevalling nooit boos lijken. Ik heb het mis. Na de #genoeggezwegen actie begrijp ik dat ik niet alleen ben. Ik raak bekent met termen als obstetrisch geweld en birthrape en ik besef me dat heel veel vrouwen hetzelfde verhaal vertellen en hetzelfde gevoel ervaren. Velen voelen wat ik voel. Enerzijds dat de bevalling van je is ”afgepakt” en anderzijds dat er een soort sinterklaas verhaal wordt verteld over de ”natuurlijke” bevalling die veeeel meeeer schade en pijn oplevert bij de meeste vrouwen dan ze van te voren vertellen en dat hier TOTAAL geen begrip voor is als je aanklopt voor hulp. Ik heb heel vaak om hulp gevraagd voor de pijn en eigenlijk kreeg ik altijd te horen dat ze daar niet aan konden doen en soms stond er zelfs in mijn dossier dat de pijn deels psychologisch zou zijn. Ik zie dit als #victimblaming, want ik heb toch gvd niet om een episiotomie gevraagd en ik verzin die pijn toch niet? Misschien had ik die pijn wel niet als ik gewoon mijn kind had mogen baren.
Ik lees onderzoeken over het effect van MDMA op trauma en de positieve effecten die veteranen ervaren. Ik heb buiten het ziekenhuis nog nooit harddrugs gebruikt en drink zelfs niet maar de onderzoeksresultaten liegen niet en ik laat me verleiden tot het nemen van MDMA. Ik voel er de 2 keer dat ik het probeer niet veel van maar toch heb ik er baat van. De herinneringen en stofjes in mijn hoofd waar ik niet bij kan met woorden lijken iets meer terug op de juiste plaats te zitten. Ik zoek een therapeut in Nederland die mij de ”MDMA veteranen trauma therapie” zou willen geven, maar die blijkt er nog niet te zijn.
Ik besef me langzaam aan dat als ik nog een 2e kind wil dat ik hier wel ooit weer eens aan moet gaan beginnen. We besluiten uit te stellen totdat onze kleine 4 jaar is. Ik ben direct weer zwanger, waar ik dankbaar voor ben.
Het voelt alsof ik weer een beslissing moet maken over vaginaal bevallen ondanks dat ik meteen voel dat ik er 80% zeker van ben dat ik een geplande keizersnede wil. Het trauma begint weer op te spelen en ik besef me voor het eerst dat ik nu geen PTSS meer heb maar dat hier toch echt sprake is van secundaire tokofobie.
Ik praat er over met een klinische doula en merk al snel dat de behoefte om zelf te willen baren steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Ik sta nu voor 98% achter de keizersnede. Ik heb liever een jaar pijn aan mijn buik dan een jaar pijn aan mijn doos met de kans op uitscheuren en 50% kans op in je broek pissen in de menopauze. Mij niet meer gezien. Ze probeert nog pogingen te doen om mij over te halen naar vaginaal met zogenaamd positieve voorbeelden en teksten als ”vrouwen zijn gewoon niet goed voorbereid tegenwoordig” maar dit werkt averechts want victim blaming ligt nog te gevoelig.
Ik ben steeds zekerder van mijn zaak om nooit meer een vaginale bevalling te gaan doen en voel me gesterkt door een college van een hoogleraar die vind dat vrouwen niet eerlijk geïnformeerd worden over vaginaal bevallen. Ook lees ik in onderzoek dat 20% van de vrouwen die opnieuw vaginaal bevalt opnieuw getraumatiseerd raakt. Dit alles maakt dat ik meer achter mijn keuze sta dan ooit. Het is verschrikkelijk ergerlijk dat in Nederland mensen zo slecht zijn geïnformeerd over deze optie. Zelfs mijn kraamhulp zegt dat het herstel langer is omdat de buikspieren worden doorgesneden, iets wat absolute larie is, maar nog breed lijkt te leven.

Erkenning over onnodig inknippen

Ik denk af en toe nog terug aan het verraad van mijn vorige bevalling. Achteraf denk ik dat het gebrek aan erkenning alles een stuk erger heeft gemaakt. De verloskundige en gynaecoloog weten zelf ook wel dat het bij mij niet echt nodig was om in te grijpen en dat er best wel ruimte was om mij in ieder geval een kans te geven het zelf te doen. Ondertussen heb ik met tientallen verloskundigen en gynaecologen gesproken en allemaal zeggen ze na het doorlezen van mijn dossier dat ik gelijk heb, er was geen echte noodzaak. Ik zal hiermee moeten leven. Door de diep trieste cultuur in het ziekenhuiswezen is het onmogelijk om dit toe te geven en bovendien zijn toch alle ingrepen in de verloskunde preventief. Het motto is: ”liever 10 knippen te veel dan 1 te weinig” en ik ben slachtoffer van deze collateral damage.

De geplande keizersnede

Wat een geweldige en helende ervaring! Ik kan niet anders dan positief zijn want het was precies wat ik had verwacht en gehoopt. In het begin meer pijn (ga voor maximale morfine) en daarna een veel sneller herstel dan een vaginale bevalling. Na 10 dagen voelde ik me eigenlijk alweer de oude. Ik zal mijn hele verhaal nog vertellen maar het ergste was eigenlijk hoe spastisch mensen doen over een keizersnede in Nederland. Iedereen gaat op je inpraten: ”Hoe erg het wel niet is”, maar de waarheid is eigenlijk: Je pist niet in je broek, je krijgt fatsoenlijke zorg, seks is niet pijnlijk en je kan sneller weer lange wandelingen doen dan na een vaginale bevalling. Serieus bevallen via de onderkant is echt zwaar overrated wat mij betreft.
I did it!! I totally dodged the bullet! Een 3e gaat er niet komen dus eindelijk rust in mijn kop en verder met mijn leven.
Vergeef ik de verloskundige, ja ik vergeef haar, schapen kan je immers ook niet kwalijk nemen dat ze dom zijn, maar vergeten zal ik het nooit.