Blog van Wendy: waar vind ik hulp?

Daar zit je dan, als 24 jarige kersverse mama in de wachtkamer van de huisarts. De praktijk is nog niet zo heel erg lang open en de geur van verse verf en nieuwigheid hangt er nog. Ik zit nerveus op een stoel te wachten, de kinderwagen staat naast me en zachtjes wieg ik de wagen op en neer. Jari ligt heerlijk te slapen. Verschillende mensen spreken me aan, om me te feliciteren, te benoemen dat zijn naam zo mooi is en al dat soort gesprekjes wat typerend is voor een “ons kent ons” dorpje.
In gedachten ben ik in een heftige tweestrijd met mezelf verwikkeld. Wat zal ik doen, blijf ik zitten of loop ik vlug weer weg? Zo in gedachten verzonken heb ik niet eens door dat de huisarts me al meerdere keren heeft geroepen.

Eenmaal binnen vraagt ze meteen hoe het met me gaat. Tja, struisvogelpolitiek heeft nu weinig nut meer, dus ik begin te vertellen hoe slecht ik me voel. Geestelijk én lichamelijk, de bevalling heeft er letterlijk en figuurlijk in gehakt. De huisarts luistert aandachtig naar mijn verhaal en verrassend genoeg voel ik me gehoord en een soort van opgelucht. Opgelucht dat ik het nu verteld heb aan iemand. Ze stelt voor om een traject te gaan starten bij een psycholoog. Dat lijkt me een goed plan, voor Jari wil ik de mama zijn die hij verdiend en die hij nodig heeft. Mijn lichamelijke klachten, tja, daarvoor is inmiddels al een traject gestart bij de gynaecoloog.

Drie dagen later hebben mijn man en ik een spoed intake bij de instelling voor geestelijke gezondheidszorg hier in de buurt. Het is voor mij een heel emotioneel en slopend gesprek. Een heel vragenvuur wordt op ons af geschoten en ik blokkeer. Ik kan niet meer nadenken, huil en kan alleen maar naar de Maxi-Cosi kijken waar ons kindje heerlijk in ligt te slapen. Waarom voel ik me zo? Waarom kan ik niet genieten van hem?