Bevallingsverhaal Juliana

Mijn eerste bevalling, inmiddels 19 jaar geleden in 1997 was een natuurlijke bevalling die ik me nog steeds herinner als de hel. Misschien kwam het omdat ik vrij jong was en niet opgewassen was tegen de weeënstorm. Misschien kwam het omdat ik zo graag thuis wou bevallen maar uiteindelijk van vierhoog naar beneden moest lopen om met de auto naar het ziekenhuis te gaan omdat ik het niet meer volhield zonder pijnstilling en de ontsluiting ook niet vorderde. iteindelijk is mijn zoon toen snel geboren, nog zonder pijnstilling waarschijnlijk vanwege al die trappen die ik af moest. Hoe dan ook had ik niet meteen een band met mijn baby en de afschuwelijke pijn die je zogenaamd vergeten zou zijn; niet voor mij, ik wou nooit meer bevallen!

Ruim vijf jaar later kreeg ik een nieuwe relatie en hoewel ik doodsbang was, wilden we dolgraag nog een kindje. Al vrij snel raakte ik weer zwanger in 2003. Omdat ik inmiddels een longembolie gekregen had en bleek dat ik een stollingsafwijking heb genaamd Factor 5 Leiden, moest ik al vroeg in de zwangerschap bloedverdunners spuiten. Hier was ik niet op voorbereid, het werd me zo ineens medegedeeld door de gynaecoloog, ik moest me er maar mee redden. Omdat het nogal nare injecties zijn, lukte het me niet om ze zelf te zetten. Thuiszorg kwam me doordeweeks prikken en in het weekend deed mijn man het. Ook deden we een yogacursus om ons voor te bereiden op de bevalling vanwege mijn enorme angst. Na 39 weken vond mijn gynaecoloog dat ik ingeleid moest worden omdat mijn oudste zoon na 41 weken aan de kleine kant was. Ze brachten iets in, ik werd op een zaal gelegd en mijn man werd weggestuurd omdat “de dames moesten slapen”. Het volgende wat ik weet, is dat mijn vruchtwater doorgeprikt werd en er daarna volledige paniek ontstond. Het hartje van de baby deed het niet goed meer en ze moesten sectio doen; geen idee wat dat was. Ik vroeg of ik alsjeblieft mijn man mocht bellen, die was nog net op tijd. Ik vroeg of het goed zou komen en het antwoord was: ‘we doen ons best’. Compleet overstuur en doodsbang dat ons kindje het niet zou overleven ben ik in slaap gebracht. Godzijdank werd ik wakker gemaakt met de boodschap dat ik een gezonde zoon had. Mijn man had hem zijn eerste flesje al gegeven. Het bleek dat ik een loslatende placenta had gehad; dit is levensbedreigend voor moeder en kind. Daarom moest er met spoed een keizersnede worden uitgevoerd. Doordat er grote haast was en ik niet afgedekt was, heeft mijn man mij open en bloot op de operatietafel zien liggen; dit was voor hem een traumatisch beeld. We waren door een vrachtwagen overreden maar dolgelukkig met onze zoon. Na vier dagen in het ziekenhuis, mocht ik naar huis; ik moest nog wel zes weken bloedverdunners gebruiken vanwege stollingsgevaar in het kraambed. Helaas wou de buikwond niet goed dichtgaan, hierdoor raakte ik bijna in shock en moest ik met de ambulance weer terug naar het ziekenhuis. Gelukkig mocht de baby mee naar het ziekenhuis. Na drie dagen aan een infuus, mochten we naar huis. In het nagesprek met de gynaecoloog bleek hoeveel geluk we hebben gehad, als ik niet in het ziekenhuis was geweest, hadden we het waarschijnlijk niet overleefd. Ook was de loslatende placenta misschien het gevolg van de bloedverdunners. Deze bevalling heeft een enorme invloed op onszelf en onze relatie gehad. Een ding wisten we zeker; nooit meer!

Tien jaar later begon bij mij toch de gedachte dat als we nog een kindje wilden, het wel binnen een paar jaar moest gebeuren vanwege onze leeftijd. Deze wens werd steeds sterker en uiteindelijk in 2015, twaalf jaar na de geboorte van onze jongste zoon gebeurde het wonder; ik was zwanger. Hoewel we dolgelukkig waren, kwam ook meteen weer die panische angst en het beeld van de vorige keer. Praktisch als we zijn, hebben we alle voorzorgsmaatregelen getroffen die mogelijk waren. Vanaf dag een hebben we in het ziekenhuis onze angsten besproken, had ik al ruim op tijd mijn geboorteplan klaar en heb ik contact gezocht met een doula die ons zou begeleiden en onze wensen zou bewaken, vooral in het ziekenhuis waar je je vaak zo overgeleverd voelt. We hadden ook expres dezelfde gynaecoloog gekozen van twaalf jaar geleden. Zij had overlegd met een professor en precies uitgezocht dat ik dit keer een andere dosis en merk bloedverdunners moest gaan spuiten. Ook werd er elke keer gezegd dat de kans dat ons dat nog een keer zou overkomen echt heel klein was. Misschien maakten we ons teveel zorgen, na acht maanden zwangerschap brak mijn vruchtwater ’s ochtends, ziekenhuis gebeld en we konden meteen komen. Daar werd ik direct opgenomen met de duidelijke boodschap dat ze niks zouden doen en zouden afwachten of de bevalling spontaan op gang zou komen, zeker niet toucheren vanwege infectiegevaar voor de baby. Toen heb ik nogmaals benadrukt dat ik niet ingeleid wilde worden vanwege de sterke associatie met de vorige keer. Dit is door meerdere dienstdoende gynaecologen en verpleegkundigen bevestigd. Ook is de doula gekomen maar zij is later weer weggegaan omdat het nog wel even zou gaan duren. Hoewel ik doodsbang was, was ik ook blij dat ik in het ziekenhuis was; wel zo veilig. Die nacht kreeg ik een heel raar strak gevoel in mijn buik maar het voelde niet als weeën. De dienstdoende verloskundigen dachten dat ik ging bevallen dus ik moest naar de verloskamer, ik heb mijn man gebeld en de doula. Hoewel het voor mijzelf niet zo voelde, hoopte ik zo dat mijn dochter zo met iedereen erbij op een natuurlijke manier ter wereld zou komen. Wat ik raar vond, is dat ik wel getoucheerd werd die nacht. Ook vonden ze dat de baby nogal sterk reageerde op wat toch geen echte weeën bleken te zijn. Uiteindelijk was het loos alarm; de doula ging weer weg en mijn man en ik werden samen op een andere kamer gelegd om nog een beetje te slapen. Dit lukte niet en omdat mijn zoon thuis alleen lag te slapen is mijn man nog voor zevenen naar huis gegaan. Mij werd gezegd dat ik het ontbijt moest overslaan omdat ze misschien toch een keizersnede gingen doen. Dit was een opluchting voor mij, ik voelde mij inmiddels zo raar en had er geen vertrouwen meer in. Een keizersnede in alle rust zou het beste zijn. Even later kwam mijn eigen gynaecoloog samen met een stagiaire binnen en zei dat ze een veter in ging brengen om de baarmoedermond te rijpen, precies hetzelfde als twaalf jaar geleden! Ik vroeg haar waarom ze geen keizersnede deed maar ze zei dat dat te riskant was. Als een lammetje naar de slachtbank zonder doula zonder man, heb ik het laten doen. Later kwam mijn man terug en heeft mij helpen douchen waar we een uur over gedaan hebben. Ook had ik onze doula een smsje gestuurd die ze achteraf niet ontvangen heeft. Na het douchen werd ons gezegd dat ik weer terug naar de zaal moest. Mijn man ging weer weg, doula was er ook niet, ik lag er weer alleen en dat nare gevoel werd steeds erger. Toen mijn overbuurvrouw een drama maakte omdat ze nog steeds aangesloten was aan het ctg terwijl het filmje al klaar was, kwam er een verpleegkundige die zei dat het topdruk was. Omdat ik niet tot last wilde zijn en er toch niet naar mij geluisterd werd heb ik niet aan de bel getrokken. Toen ik na een poosje weer een golf vruchtwater verloor, tenminste dat dacht ik, en ik opstond om naar het toilet te gaan, stond ik met m’n slippers in een plas met bloed, mijn hele bed was rood en ik voelde zo het leven uit me glijden. Ik drukte in complete paniek op de knop maar er kwam niemand. De overbuurvrouw rende de gang op en schreeuwde om hulp; ik dacht letterlijk dat ik zou sterven en mijn dochter ook. Daarna was er groot alarm; er werd een echo gemaakt, hieruit bleek dat ik toch weer een loslatende placenta had. Ik werd in slaap gebracht en in acht minuten schijnt mijn dochter geboren te zijn. Toen ik wakker werd, stonden mijn man en zoon bij mijn bed, zij lieten mij een foto zien waarop ze haar een flesje gaven. Het duurde een eeuwigheid voordat er eindelijk iemand kwam en me naar mijn dochter reed die uit voorzorg op de kinderafdeling opgenomen was. Mijn gynaecoloog kwam en zei “gekkie, ik dacht dat mijn collega een grapje maakte, dit heb ik nog maar een keer eerder meegemaakt dat het twee keer gebeurd”. De volgende dag was het schermpje naast mijn bed waarop ik mijn dochter kon zien heel lang zwart. Omdat ik het niet vertrouwde liet ik naar haar afdeling bellen. Het bleek dat het niet goed ging met haar, waarschijnlijk een longinfectie in combinatie met het niet helemaal rijp zijn van de longetjes. Ze moest overgeplaatst worden naar de IC van het UMCG Groningen, de ambulance was al gebeld. Het meest afschuwelijke moment was om toe te kijken hoe ons fragiele, kleine meisje in de ambulance aan allerlei apparatuur gelegd werd en werd meegenomen. Hierna werden mijn spullen gepakt en ben ik er in een ambulance achter aan gegaan. Dit alles was nog geen vierentwintig uur na de spoedkeizersnede. Aangekomen in Groningen kwam ik op een kamer alleen te liggen. Die nacht ging het steeds slechter met ons meisje en van slapen is niet veel gekomen. De volgende ochtend werden mijn gordijnen opengedaan en de verpleegster zei dat ik me maar even lekker moest gaan douchen! Dat ik de vorige dag nog helemaal ondersteund moest worden en ik nog geen 48 uur geleden een buikoperatie had ondergaan was voor haar blijkbaar geen reden om aan te bieden bij me te blijven of me te helpen. Trots als ik ben, ben ik zelf naar de douche gestrompeld. Toen er een verpleegster kwam die mijn bloed wilde prikken en ik zei dat ik te duizelig was, ik zat nog onder de douche, zei ze dat het wel even moest want dat ik de enige op de gang was. Aanbieden om me te helpen was er niet bij. Deze dagen waren een nachtmerrie die ik mijn ergste vijand nog niet gun, alleen maar op en neer naar ons meisje die lag te vechten voor haar leven. Mij werd in elk geval wel beloofd dat ik voorlopig op die kamer mocht blijven zolang mijn dochter op de ic lag. Hoe verbaasd waren we toen ons de volgende dag medegedeeld werd dat ik een plek had in het hotel maar ik mocht daar niet alleen slapen dus moest mijn man bij me blijven. Wij hebben toen uitgelegd dat we nog een kind thuis hadden die naar school moest en bijna geen familie. Er kwam toen een verloskundige met ons praten, zij zou overleggen om het hotel nog een nachtje uit te stellen zodat we dingen konden regelen. Zij kwam nooit meer terug, wel de verpleegster die uitlegde dat het een geldkwestie was en dat ik een bed bezet hield, ook al was het bed naast mij nog steeds leeg en volgens mijn bezoek bijna de hele gang! Uiteindelijk is mijn vriendin gekomen om bij mij te blijven in het hotel. Verder ben ik niet ontslagen nog gezien door een arts maar ik mocht gewoon gaan. Ook waren mijn medicijnen niet in orde, de bloedverdunners klopte niet. Er is nog wel iemand met ons meegelopen omdat ik zoveel spullen had. We hebben die nacht ook geen oog dichtgedaan. Angst dat mij wat zou overkomen gezien het verleden. Gelukkig ging het de volgende dag zoveel beter met ons meisje dat ze terug mocht naar Assen. Die dag heb ik mijn dochter ook eindelijk tegen mij aan gehad. Halsoverkop zijn we weer naar Assen gegaan met de ambulance. Ik was inmiddels compleet uitgeput en bang dat ik daar naar huis gestuurd zou worden. Gelukkig hadden ze op de kinderafdeling ook een bed voor mij gereserveerd en mocht ik daar uiteindelijk de volle tien kraamdagen uitzitten. Er werd een gesprek geregeld met mijn gynaecoloog en met een maatschappelijk werker. Op de kinderafdeling ben ik heel goed behandeld en onze dochter ook, dat was een kleine pleister op de wond. Na twee weken mocht onze dochter dan eindelijk mee naar huis. Op de vraag waarom mijn gynaecoloog die ochtend niet direct een keizersnede heeft gedaan, zei ze dat dat heel gevaarlijk was maar is een loslatende placenta en een spoedkeizersnede niet gevaarlijker? Op de vraag waarom onze dochter een longinfectie opgelopen heeft (ze zouden om die reden niet toucheren) hebben we nooit een antwoord gekregen. Wel heeft ze excuses aangeboden voor het kwijtraken van mijn geboorteplan. Mocht ik weer zwanger raken, zouden ze bij zevenendertig weken een keizersnede doen (!). Tegen het ziekenhuis in Groningen hebben we een klacht ingediend en is er een lang gesprek geweest waarin ze hebben toegegeven dat het nooit zo had mogen gaan. Mij werd eventueel psychische ondersteuning aangeboden. Onze doula had mijn smsje niet ontvangen maar had zij eigenlijk wel weg mogen gaan, hadden we haar juist niet daarvoor gevraagd? Zij is daarna extra vaak bij mij geweest en we hebben haar netjes betaald maar toch voelde ik me ook door haar in de steek gelaten. Deze ervaring heeft een enorme impact op ons leven gehad en heeft dit nog steeds. Ik voelde mij compleet alleen gelaten door iedereen, terwijl we alles zo goed voorbereid hadden. Alles wat fout kon gaan, is fout gegaan. Er wordt niet naar je geluisterd en je bent overgeleverd aan mensen waarvan de helft niet menselijk is. Ik hoop dat artsen en verpleegkundigen eens stilstaan bij hoeveel invloed zoiets op iemands leven kan hebben en hoe belangrijk het is een stukje menselijkheid en een luisterend oor te bieden. Hoewel ik stapeldol ben op mijn kinderen, de bevalling en met name die van mijn dochter hebben een fiks litteken achtergelaten die nooit helemaal weg zal gaan. Ook mijn man, die de tweede keer ook echt te laat kwam en dacht dat hij mij aan zou treffen maar dochter in de armen gedrukt kreeg, heeft hier nog last van. Op mijn babyshower bood een vriendin nog aan dat ze mijn bevalling wel wilde doen waarop ik zei “denk niet dat je de mijne wil doen hoor”!  Als je het niet zelf hebt meegemaakt, hoe moet je dan begrijpen hoe het was. Lang wordt er ook niet bij stilgestaan, het leven gaat weer door en dat is ook zo maar toch gaat er geen dag voorbij dat ik er niet even aan moet denken.